Η πρώτη, ανακατέλαβε ένα κτήριο που συντηρούσε και λειτουργούσε μαζί με άλλα άτομα για 23 χρόνια και που, νομικά, θα μπορούσε να της ανήκε αν το διεκδικούσε. Προτίμησε όμως να μην παραβλέψει την ιδεολογία της ενάντια στην ιδιοκτησία και να το ανακαταλάβει, γνωρίζοντας πως προφανώς θα συλληφθεί. Μέσα από την κλούβα, χαμογελά, ζωγραφίζει μια καρδιά στο τζάμι και γράφει δίπλα "Σ' αγαπώ"
Ο δεύτερος, 4 χρόνια μετά τη δολοφονία του καλύτερού του φίλου μπροστά στα μάτια του, προσπαθεί να πάρει εκδίκηση. Ληστεύει δύο τράπεζες, το σχέδιο χαλάει αλλά δε διακινδυνεύει να συγκρουστεί με τους αστυνομικούς που τον καταδιώκουν μήπως σκοτωθεί κατά λάθος ο όμηρος που -άθελά του- έχει στο αυτοκίνητο που οδηγεί. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται φρικτά και, ενώ οδηγείται στα δικαστήρια περικυκλωμένος από κουκουλοφόρους πάνοπλους αστυνομικούς, βρίσκει το θάρρος να φωνάξει "Ζήτω η Αναρχία κουφάλες!"
Ο τελευταίος, πάνω από 2,5 χρόνια προφυλακισμένος χωρίς δίκη, κρατείται παράνομα με την κατηγορία πως ανήκει σε μία οργάνωση που στη σχετική με αυτήν δικογραφία δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομά του. Αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας. 32η μέρα, έξω απ' το νοσοκομείο που νοσηλεύεται φρουρούμενος, κόσμος φωνάζει "Κώστα, γερά ως τη λευτεριά!". Εκείνος, βρίσκει λίγη δύναμη, σηκώνεται απ' το κρεβάτι του, χτυπάει τα κάγκελα του παραθύρου του και απαντάει "Πάμε μέχρι τη νίκη. Μέχρι το τέλος ρε!"
Τρία άτομα και τρεις φράσεις που στριφογυρίζουν ασταμάτητα στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες.
