Ήρωες;

Η πρώτη, ανακατέλαβε ένα κτήριο που συντηρούσε και λειτουργούσε μαζί με άλλα άτομα για 23 χρόνια και που, νομικά, θα μπορούσε να της ανήκε αν το διεκδικούσε. Προτίμησε όμως να μην παραβλέψει την ιδεολογία της ενάντια στην ιδιοκτησία και να το ανακαταλάβει, γνωρίζοντας πως προφανώς θα συλληφθεί. Μέσα από την κλούβα, χαμογελά, ζωγραφίζει μια καρδιά στο τζάμι και γράφει δίπλα "Σ' αγαπώ"

Ο δεύτερος, 4 χρόνια μετά τη δολοφονία του καλύτερού του φίλου μπροστά στα μάτια του, προσπαθεί να πάρει εκδίκηση. Ληστεύει δύο τράπεζες, το σχέδιο χαλάει αλλά δε διακινδυνεύει να συγκρουστεί με τους αστυνομικούς που τον καταδιώκουν μήπως σκοτωθεί κατά λάθος ο όμηρος που -άθελά του- έχει στο αυτοκίνητο που οδηγεί. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται φρικτά και, ενώ οδηγείται στα δικαστήρια περικυκλωμένος από κουκουλοφόρους πάνοπλους αστυνομικούς, βρίσκει το θάρρος να φωνάξει "Ζήτω η Αναρχία κουφάλες!"

Ο τελευταίος, πάνω από 2,5 χρόνια προφυλακισμένος χωρίς δίκη, κρατείται παράνομα με την κατηγορία πως ανήκει σε μία οργάνωση που στη σχετική με αυτήν δικογραφία δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομά του. Αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας. 32η μέρα, έξω απ' το νοσοκομείο που νοσηλεύεται φρουρούμενος, κόσμος φωνάζει "Κώστα, γερά ως τη λευτεριά!". Εκείνος, βρίσκει λίγη δύναμη, σηκώνεται απ' το κρεβάτι του, χτυπάει τα κάγκελα του παραθύρου του και απαντάει "Πάμε μέχρι τη νίκη. Μέχρι το τέλος ρε!"




Τρία άτομα και τρεις φράσεις που στριφογυρίζουν ασταμάτητα στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες.

Κ.Σ.

32 μέρες.
Νηστικός.
Ετοιμοθάνατος.
Φρουρούμενος.
Βρίσκει λίγη δύναμη.
Σηκώνεται.
Χτυπάει τα κάγκελα.
Φωνάζει.
"Μέχρι τη νίκη. Μέχρι το τέλος ρε!"

Ελευθερία η Θάνατος! (από την πείνα...)

Έλεγα στη γιαγιά μου -που είναι μία απολύτως κλασσική γιαγιά-, ότι υπάρχει ένας τύπος ο οποίος προφυλακίστηκε πριν δυόμισι χρόνια επειδή βρέθηκαν όπλα στο σπίτι του και μένει ακόμα προφυλακισμένος, χωρίς δίκη και με το Σύνταγμα να έχει σκατοπαραβιαστεί.

Της είπα ακόμη πως αυτός παραδέχθηκε τη σχέση του με τα όπλα που βρήκαν στο χώρο από τον οποίο έβγαινε (βλακείες έλεγα πριν δεν ήταν το σπίτι του τελικά) και παραδέχθηκε και τη σχέση του με τον αναρχικό χώρο. Τον κατηγορούν όμως ότι ανήκε στους Πυρήνες της Φωτιάς, αλλά αυτό αυτός το αρνείται, όπως το αρνούνται και οι Πυρήνες της Φωτιάς.

Της είπα τέλος, πως δεν υπάρχουν και πολλά στοιχεία -ή και σχεδόν κανένα, ή και απολύτως κανένα- που να τον κατηγορούν, και γι' αυτό δε γίνεται ακόμα η δίκη, γιατί πιθανότατα θα αθωωθεί.

Μόλις τα άκουσε όλα αυτά συμφώνησε σε γενικές γραμμές και ψιλο-αγανάκτησε και μου είπε: "Εμ πως γίνεται παιδί μου να μην εξοργίζεται ο κόσμος με αυτά που γίνονται; Είναι πράγματα αυτά; Να τον κρατάν φυλακισμένο 2,5 χρόνια χωρίς δίκη; Που ζούμε; Ας αποδειχθεί ότι είναι στους Πυρήνες της Φωτιάς ή ότι είναι αναρχικός και μετά ας τον κρατήσουν όσο θέλουν."

Αυτά.

(Παρεμπιπτόντως, ζητώ συγνώμη από τους -εκατοντάδες- αναγνώστες μου αν σας τα έχω πρήξει με τις αναρχίες και τις επαναστάσεις, αλλά δοκιμάστε μία μέρα να μη φάτε τίποτα και μετά θα καταλάβετε τι σημαίνει απεργία πείνας από 4/6)

Σημερινό πρόγραμμα ΕΡΤ3!

Αν κάθε μέρα ήταν έτσι το πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης, μάλλον θα βρισκόμασταν σε αρκετά καλύτερο σημείο τώρα. Ας γίνει η αρχή τουλάχιστον!

Ζήτω η Αναρχία κουφάλες!

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μαυροκόκκινη σημαία στα χέρια παππού

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε το κουράγιο που χρειάζονται οι ολικοί αρνητές στράτευσης,
οι κυνηγημένοι μετανάστες και οι φυλακισμένοι απεργοί πείνας

ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι το πάθος για τη λευτεριά που είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά,

ή ας γίνουμε σύνθημα γραμμένο πάνω σε ενεχυροδανειστήριο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μπουκάλι νερό στα χέρια διψασμένου παιδιού στην Αφρική
και μετά ας γίνουμε κουβέρτα που ζεσταίνει έναν άστεγο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε ουρλιαχτό από καύλα,
"Σ' αγαπώ" που γράφεται με μπλε στυλό σε εφηβική παλάμη,

σακίδιο στην πλάτη 20χρονου που θέλει να γυρίσει όλο τον κόσμο

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε γλάροι

ας προσπαθήσουμε να γίνουμε γρασίδι που φυτρώνει μέσα άπ' το τσιμέντο βρώμικου πεζοδρομίου

και σκόροι που τρώνε ακριβά σακάκια μέσα σε πολυτελείς ντουλάπες

ας προσπαθήσουμε για όλα αυτά, και τότε θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι η Αναρχία!

(παρ' όλ' αυτά συνεχίζω και θα συνεχίζω να μην αυτοπροσδιορίζομαι ως "αναρχικός" και να λέω πως "δεν είμαι τίποτα", γιατί πράγματι δεν είμαι τίποτα.)

"Σε ξένα μέρη άγνωστα σε γράφανε σε λίστες, τώρα κοιτάς τα άρρωστα, τα εγγόνια σου φασίστες..."

Καιρός να καταλάβουμε όλοι μας πως στη θέση που βρίσκονται σήμερα οι Πακιστανοί-Αφγανοί-Φιλλιπινέζοι κ.λπ. βρίσκονταν και οι Έλληνες πριν περίπου 60 χρόνια, ως μετανάστες σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και κυρίως στη Γερμανία.

Πολλοί λένε πως οι Έλληνες δεν δημιουργούσαν προβλήματα στις χώρες που πήγαιναν, επομένως ήταν ευπρόσδεκτοι.

Βρε βλάκες, αν θεωρείτε πως οι Έλληνες είναι τάχα ανώτερη φυλή από τους Πακιστανούς και τους Αφγανούς και γι' αυτό δε δημιουργούσαν προβλήματα, θα σας πρότεινα να κοιτάξετε τα ΕΠΙΣΗΜΑ στοιχεία της αστυνομίας που αφορούν τα εγκλήματα που γίνονται στην Ελλάδα και να διαπιστώσετε πως ο αριθμός των εγκλημάτων που διαπράττονται στη χώρα μας, είναι μισά-μισά από Ελληνες και μετανάστες.

Μάλιστα, στα "σοβαρά" εγκλήματα, οι Έλληνες κατέχουν τα πρωτεία μιας και οι μετανάστες κυρίως κατηγορούνται για μικροεγκλήματα όπως π.χ. για πώληση παράνομων CD.

Πως λοιπόν κάποιος που δε σέβεται την ίδια του τη χώρα, θα σεβαστεί περισσότερο τη χώρα την οποία ο πατέρας του πολέμησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;;

Άρα, πάνω-κάτω μπούρδες είναι όλα αυτά περί "καλών Ελλήνων μεταναστών" και "κακών ξένων μεταναστών".

Όλοι οι μετανάστες είναι το ίδιο -όπως και όλοι οι άνθρωποι της Γης- και οφείλουμε να τους σεβόμαστε μιας και οι πολιτικές των δικών μας χωρών τους ανάγκασαν να απομακρυνθούν από το σπίτι και την οικογένειά τους...

Τι Τουρκία, τι Ελλάδα;

Παρακολουθώ τα όσα γίνονται στην Τουρκία και αναρωτιέμαι γιατί να μη γίνουν τα ίδια και εδώ; Με μία απλή αφορμή -που αντίστοιχές της υπάρχουν δεκάδες στη χώρα μας- ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι.

Στην Ελλάδα, δε μας φτάνει ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός της κυβέρνησης,η προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε., η φτώχεια μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου, τα νέα μέτρα που έρχ

Ώπα σόρρυ! Ξέχασα ότι είχα να διαβάσω Θρησκευτικά γιατί γράφω αύριο. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή...

Πάλι εσύ;

Ώρες, ώρες
σκέφτομαι ότι,
ενώ εγώ κάθομαι μόνος μου και σε σκέφτομαι και σχεδόν κλαίω,
εσύ είσαι με εκείνον και πάτε βόλτες και περνάτε καλά.
Και σκέφτομαι που λες,
να σε παρατήσω τελείως
-δηλαδή να προσπαθήσω να ελέγξω τις σκέψεις μου και να τις απομακρύνω από σένα-
αλλά μετά φαντάζομαι
-αυθόρμητα-
(δεν καταφέρνω πάντα βλέπεις να ελέγξω τις σκέψεις μου, γυρνάνε συνεχώς πίσω σε σένα)
να φιλάω τα χείλη σου
και παίρνω τις προηγούμενες ιδέες μου πίσω...

"Υπάρχει πρόβλημα.. Ακούω μπουρμπουλήθρες!"

Εν τω μεταξύ, όσο η ξανθιά ακούει μπουρμπουλήθρες, ο άλλος αριστερά αρχίζει να μιλάει μόνος του σαν καθυστερημένος και κάνει την κατάσταση ακόμη πιο τραγική...

Σ' αγαπώ!

Σε συναντώ τυχαία και όλα γύρω γίνονται θολά, εξαφανίζονται

Αρκεί ένα σου άγγιγμα, ένα σου βλέμμα, μία σου λέξη

Για να με γεμίσει με τα ομορφότερα συναισθήματα που υπάρχουν

Αρκεί ένα σου φιλί, για να τα κρατήσει μέσα μου για πάντα

Ποτέ δε θα μάθεις πως νιώθω για σένα

Ώσπου κάποια στιγμή πεθάνω από έρωτα.

Παρήχηση του Ρ

Ροζ

ρακένδυτα

ρομπότ 

ρεύονται 

ρεμβάζοντας 

1 

ρηχό 

ρυάκι 

ρουφώντας 

rearly 

ρώσικο 

ρακί

+

ρημάζοντας

ρυζόγαλα

ρουφήχτρες

ραδιόφωνα

+

ρακούν!

Ελαιώνας.

Μιας και βαριόμουνα και δεν είχα τι να κάνω και ήθελα όμως να κάνω κάτι και δεν είμαι και συμπαθητικός οπότε οι φίλοι μου δεν ήθελαν να βρεθούμε, είπα να πάρω το ΜΕΤΡΟ και να πάω μια βόλτα στο κέντρο.

Προχωρώντας προς το Σύνταγμα όμως, άλλαξα γνώμη και είπα να κατέβω στον Ελαιώνα γιατί πίστευα πως εκεί θα είχε πολλές ελιές για να κλέψω, να πάρω το λάδι τους και να κάνω άφθονες παπάρες, μέχρι να σκάσω από το ψωμί και το λάδι και να πεθάνω.

Τελικά, με το που βγήκα από το ΜΕΤΡΟ δεν είδα καμία ελιά, γιατί μάλλον θα τις είχανε κλέψει πριν από μένα κάποιοι ψιλοκατεστραμένοι τύποι με ελληνικές σημαίες που είχαν συγκέντρωση στο σημείο προκειμένου "να μην κατασκευαστεί Τζαμί στον Ελαιώνα", όπως έλεγαν τα προχειρογραμμένα και κακοφτιαγμένα πανό τους.

Δε σκέφτηκαν βέβαια ότι μπορεί και αυτοί να είχαν γεννηθεί στη Συρία και να γίνονταν και οι ίδιοι -κατά τύχη- Μουσουλμάνοι και να έπρεπε να φύγουν από τη χώρα τους γιατί δε θα ήθελαν να πεθάνουν γιατί στη χώρα τους γίνεται πόλεμος και να έρχονταν -κατά τύχη- στην Ελλάδα και να ήθελαν να προσευχηθούν κάπου για τους συγγενείς και τους φίλους τους που δεν βρήκαν τρόπο να φύγουν και κάποιοι περίεργοι και ψιλοκατστραμένοι τύποι με μπλε-άσπρες σημαίες να τους το απαγόρευαν γιατί έτσι.

Βέβαια, και οι άλλοι που κάθονται και προσκυνάνε κοιτώντας προς ένα βράχο που έπεσε από τον ουρανό στην άλλη άκρη του κόσμου δεν είναι και καλύτεροι...

Λίγο αργότερα που λέτε, επειδή σκέφτηκα πως μπορεί να έχει πιο πέρα ελιές για να κλέψω και να κάνω παπάρες, άρχισα να περπατάω μέχρι να τις βρω. Δεν βρήκα πουθενά ελιές, βρήκα όμως ένα παζάρι που οργανωνόταν από το Σύλλογο Ρακοσυλλεκτών και νόμιζα ότι είχε συλλογές από ρακί και τσίπουρα και τσικουδιές, αλλά τελικά δεν είχε τίποτα τέτοιο και νόμιζα λάθος.

Στο τέλος, γυρνώντας πίσω προς το ΜΕΤΡΟ, επειδή στο δρόμο νιαούριζα ήρθαν κάτι σκυλιά και άρχισαν να μου γαβγίζουν και να μου κάνουν ΓΑΒ ΓΑΒ ΓΑΒ, αλλά εγώ άρχισα να κάνω ήχους ύαινας -δηλαδή άρχισα να υαινίζω- και αυτά τρόμαξαν και έφυγαν.

Μετά όμως μπερδεύτηκα και ξέχασα πως έκανα ψεύτικα τους ήχους της ύαινας και νόμιζα πως ήμουνα ύαινα στ' αλήθεια και άρχισα να περπατάω στα 4 και να τρομάζω όλα τα σκυλιά και τις γάτες που έβλεπα μπροστά μου και ύστερα από λίγη ώρα άρχισε να μου αρέσει και πλέον σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε μία ζούγκλα και να γίνω ύαινα και να παλεύω με τσίτες και τίγρεις.

Και, που ξέρετε, ίσως στη ζούγκλα βρω και ελιές!

Κάποιοι άρχισαν να παίρνουν τις κοινωνίες τους πίσω!

Πριν από λίγες ημέρες, έγραφα πως πρέπει να πάρουμε τις "κοινωνίες τους" πίσω. Εχθές, στην Ιερισσό της Χαλκιδικής, οι κάτοικοι της πόλης (περίπου 3.000 στον αριθμό) διοργάνωσαν μια τεράστια συναυλία με 10.000-15.000 κόσμο, χωρίς την παραμικρή συμβολή του Δήμου και της Αστυνομίας. Μάλλον διαβάζουν το blog μου!

Να πάρουμε τις "κοινωνίες τους" πίσω!

Είχα ακούσει προ ημερών κάποιον -δε θυμάμαι με τίποτα ποιος ήταν- να λέει στη Μέρκελ ότι τα προγράμματα της ΤΡΟΙΚΑ και του ΔΝΤ και των λοιπών είναι εξοντωτικά για το λαό και τον εξαθλιώνουν και όλα τα σχετικά.

Και εκείνη του απαντάει: "Τα μέτρα που λαμβάνονται από τους διεθνείς μηχανισμούς πράγματι είναι επώδυνα, αλλά είναι και αναγκαία. Συμφωνώ, όμως πρέπει να δείξουμε λίγο μεγαλύτερη ευαισθησία για τις κοινωνίες μας."

Ναι. Οκ. Άι στο διάολο.

Ειδήσεις στο ραδιόφωνο.

1. Έγινε αυτό που σημαίνει ότι...

2. Η άποψη της Ν.Δ. σχετικά με το θέμα.

3. Η άποψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ σχετικά με το θέμα.

4. Η άποψη της ΔΗΜ.ΑΡ. σχετικά με το θέμα.

5. Διαφημίσεις.

6. Η άποψη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σχετικά με το θέμα.

7. Η άποψη του Κ.Κ.Ε. και της Χ.Α. σχετικά με το θέμα, αν αυτό είναι "σημαντικό".

8. Στ' αρχίδια μας η άποψη όλων των υπόλοιπων σχετικά με το θέμα.

9. Διαφημίσεις.

10. Ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι ή μία καταιγίδα ή ένας ανεμοστρόβυλος ή ένας τυφώνας ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο που έγινε κάπου στο εξωτερικό και πόσους νεκρούς έχουμε.

11. Τα νέα του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο.

12. Τέλος.

Υ.Γ. Τα βήματα 3,4,7 είναι πολύ πιθανό να παραληφθούν. 

Υ.Γ.2. Το μόνο βήμα που δεν παραλείπεται ποτέ είναι το 8.

Υ.Γ.3. Ωπα, sorry. Άκυρο αυτό το υστερόγραφο. Νόμιζα ότι είχα και τίποτα άλλο να γράψω αλλά δεν...

Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά!

Κοίτα τον!

Κοίτα τον.
Είναι ο 14χρονος γιος σου.
Είναι ο 14χρονος μικρός σου αδελφός.
Είναι ο 14χρονος που μόλις γινόταν 19χρονος θα τον ερωτευόσουν.
Είναι ΕΣΥ.

Οι Σκουριές, η Greenpeace και ο θαυματουργός Δένδιας...

Κοιτάξτε τι παίζει. Μία από τις μεγαλύτερες οικολογικές οργανώσεις είναι η Greenpeace, με αρκετές χιλιάδες μέλη στη χώρα μας και με αρκετούς ηλίθιους τύπους με πορτοκαλί μπλουζάκια στο κέντρο της Αθήνας που νομίζουν πως είναι ακτιβιστές και πως υπάρχει κάποιος που δεν τους γράφει στ' αρχίδια του.

Παρ' όλο που θεωρητικά λοιπόν η Greenpeace είναι η σημαντικότερη οικολογική οργάνωση στην Ελλάδα, δεν έχει κάνει τίποτα -μα τίποτα- για την καταστροφή που συντελείται στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Μας λένε για το λιώσιμο των πάγων στις Άνδεις και την Ανταρκτική, μας λένε για τα δέντρα που κόβονται από τον Αμαζόνιο, μας λένε για τη μόλυνση του Ινδικού Ωκεανού, αλλά τι μας νοιάζει εμάς που καταστρέφεται ένα δάσος στη χώρα μας.

Ας σώσουμε εμείς τις Άνδεις, την Ανταρκτική, τον Αμαζόνιο και τον Ινδικό Ωκεανό και θα έρθουν να σώσουν τη Χαλκιδική οι Ινδιάνοι, οι Εσκιμώοι και οι Ασιάτες...

Επίσης, σχετικά με το ίδιο θέμα, ίσως να ακούσατε πως χθες ένας αστυνομικός "τραυματίστηκε" από σφαίρες καραμπίνας στο δάσος των Σκουριών. Μάλιστα, ξέσπασε τόσο μεγάλο θέμα που ο ίδιος ο Δένδιας πήγε στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν ο τραυματίας αστυνομικός για να του συμπαρασταθεί -άσχετα που κανένα νοσοκομείο δεν ανακοίνωσε πως υπάρχει τραυματίας από σκάγια καραμπίνας.

 Ο Υπουργός μας έκανε το καθήκον του και του συμπαραστάθηκε τόσο πολύ, που σήμερα ο αστυνομικός είναι περδίκι και ίσως να έχει βγει ήδη από το νοσοκομείο.

Και εγώ θυμάμαι ένα παιδί, νομίζω Αλέξη τον έλεγαν, που είχε πυροβοληθεί και αυτός, αλλά εκείνον δεν τον επισκέφτηκε ο Δένδιας και τελικά πέθανε.

Αυτά για σήμερα, θα τα ξαναπούμε, η φώτο είναι από τη Χαλκιδική.

Μία "αποκαλυπτική" συνέντευξη από την Άνγκελα Μέρκελ.

Σχολική εορτή σήμερα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τους 1940. Τις φετινές παραστάσεις παρακολούθησαν όλοι οι μαθητές της χώρας μας δίχως όμως μεγάλη αφοσίωση. Tο μυαλό τους, βλέπετε, ήταν στην πολυαναμενόμενη επίσκεψη της δεσποινίδος Αγγελικής Μέρκελ στη χώρα μας προκειμένου να παραχωρήσει συνέντευξη στον Αλέκο Παπ. και τον Clown στο ειδικά διαμορφωμένο για την περίσταση κρησφύγετο της "Πλατείας" κάτω από δρακόντια μέτρα ασφαλείας.

Απομακρυνόμαστε, λοιπόν, με διακριτικότητα από το σχολικό χώρο και μεταφερόμαστε στο αεροδρόμιο της "Πλατείας", όπου μας περιμένει το Γιου Εφ Όου μας για να μας μεταφέρει, διακριτικά, στο ειδικά διαμορφωμένο κρησφύγετο όπου συναντάμε την κα Μέρκελ.

Πλατείερς: Καλήμερα κυρία Μέρκελ! Στις ομορφιές σας είστε σήμερα!

Άγκελα Μέρκελ: Ε όχι και κυρία!

Πλατείερς: Ότι πεις Αγγελική. Εξάλλου, πως να αρνηθούμε κάτι σε μία τόσο όμορφη  δεσποινίδα; Για πες μας λοιπόν, πως βλέπεις την κατάσταση στην Ελλάδα;

Αγγελική: Καλύτερη δε γίνεται! Τα χρέη σας αυξάνονται, οι τσέπες μας φουσκώνουν και ο Αντώνης κάνει τα πάντα για να με ικανοποιήσει (κλείσιμο ματιού). Να 'ναι καλά και ο Φωτάκης ο Κουβέλης που το παίζει επαναστάτης και δίνει λίγο σασπένς στην υπόθεση. Είπαμε, να μη βρούμε δυσκολίες στη "διάσωση" της χώρας σας, αλλά εσείς ρε παιδί μου, τα δέχεστε όλα αδιαμαρτύρητα.

Clown: Μη νομίζεις πως τα θέλουμε αυτά που ψηφίζονται, αλλά το υποσεινήδητό μας μάς κάνει να μην αντιδρούμε. Βλέπεις, δε θέλουμε να στεναχωρήσουμε το όμορφο προσωπάκι σου. Κάθε δάκρυ σου είναι μαχαιριά στην καρδιά μας. Κάθε προβληματισμός σου, κουτσουλιά στο κεφάλι μας μόλις έχουμε βγει από το κομμωτήριο.

Αγγελικούλα: Άκουσα κομμωτήριο; Εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά. Άλλωστε, η πραγματική αιτία της  επίσκεψής μου στη Ελλάδα ήταν να με κουρέψει έστω και μία φορά ο Τρύφωνας Σαμαράς.

Αλέκος Παπ.: Σοβαρά μιλάτε; Με αυτές τις αποκαλύψεις θα μπουν στο blog μας δεκάδες εκατομμύρια αναγνώστες.

Clown: Για ν' αλλάξουμε θέμα μιας και είπατε "Σαμαράς", φαντάζομαι θα θυμάστε το γκολάκι που σας έχωσε ο Γιώργαρος ο Σαμαράς στα προημητελικά του Euro;

Κούλα: Ποιου μωρή; Αυτού του μαλλιά; Ναι αμέ, το θυμάμαι. Δε μου λες εσύ ρε αρχίδι (πολύ τσατισμένα); Πόσο έληξε το ματσάκι το θυμάσαι; Ε; Μαλακάκο...

Αλέκος Παπ. (σε ρόλο πυροσβέστη): Ο αθλητισμός υπάρχει για να ενώνει τους λαούς, όχι να τους χωρίζει. Ευ αγωνίζεσθαι αδέλφια μου.

Άνγκελα: Ζητώ συγνώμη συνάνθρωποί μου. Αλλά να σας πω την αλήθιεα, πιο σπασαρχίδης δεν ήταν ούτε ο Θόδωρας όταν είχαμε πάει μαζί (κλείσιμο ματιού)...

Αλέκος Παπ.: Ποιος Θόδωρας; Ο Πάγκαλος; (αναπνέοντας με δυσκολία από τις αποκαλύψεις)

Γκέλα: (Κλείσιμο ματιού). Μεταξύ όμως αυτά, έτσι;

Clown: Μα φυσικά. Έτσι κι αλλιώς το τι γίνεται στο κρεβάτι του καθενός, είναι υπόθεση της Τατιάνας.

Αλέκος Παπ.: Για να αλλάξουμε θέμα. Προτιμάτε τον αναρχοκολλεκτιβισμό, τον αναρχοκομμουνισμό, ή τον πράσινο αναρχισμό;

Ατζέλικα: Και τα τρία μαζί αν είναι δυνατόν! Εγώ στηρίζω αναρχία μέχρι το κόκκαλο. Ακούστε το σχέδιό μου. Έχω γίνει καγκελάριος της Γερμανίας για να καταπιέσω όσο περνάει απ' το χέρι μου τους λαούς του κόσμου, να αναδείξω την άσχημη πλευρά της εξουσίας, να γελοιοποιήσω το φασισμό και τον εθνικισμό όσο δεν πάει, να κάνω τους ανθρώπους να μισήσουν όλα τα παραπάνω και να στραφούν στον αναρχισμό. Ιδιοφυέστατο;

Clown: Άτσα! Δε μας τα 'χατε πει αυτά. Τελικά, είστε πολύ έξυπνη.

Αλέκος Παπ.: Πραγματικά σατανικό το σχέδιό σας! Και κάτι ακόμα: Αντώνης, Βαγγέλης ή Φώτης;

Άγγελα: Κανείς από αυτούς. Αλέκος...

Clown: Αλαβάνος ή Παπ;

Μανάρα: Παπ φυσικά! (νιαούρισμα)

Τότε, η Αγκελική έβγαλε το σακάκι της, ξεκούμπωσε τη βυζοπιάστρα της και άρχισε να έρχεται απειλητικά προς το μέρος μας. Εμείς, εξήλθαμε της αιθούσης και μπήκαμε βιαστικά στο Γιου Εφ Όου που μας περίμενε και αφήσαμε τους κάμεραμεν να κάνουν παρέα στη Μέρκελ.

(Η συνέντευξη είναι προιόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά. Οποιαδήποτε σύμπτωση με την πραγματικότητα, είναι σύμπτωση.)

Οκτώβριος 2012

Εσύ τι κάνεις;

Οι κυβερνήσεις αποφασίζουν το πόσα χρήματα θα σου κοπούν, που θα τα διατεθούν αυτά, τι φόρους θα πληρώνεις, ποιος θα είναι ο κατώτατος μισθός σου, αν θα παίρνεις ρεύμα και νερό από ιδιωτικές επιχειρήσεις ή από κρατικές, αν θα καταστραφεί ένα δάσος για να εξορυχθεί χρυσός και άλλα πολλά.

Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη αποφασίζει για το εάν επιτρέπετε να διαδηλώσεις και για το πόσο ξύλο θα φας εάν το κάνεις.

Ο Υπουργός Παιδείας, αποφασίζει για το τι γνώσεις θα αποκτήσεις και το πως θα μπεις στο Πανεπιστήμιο.

Ο Υπουργός Άμυνας, αποφασίζει για το εάν η χώρα σου θα αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση.

Ο Υπουργός Εξωτερικών αποφασίζει για το εάν οι μετανάστες είναι καλοί ή όχι.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και ο αντίστοιχος της ΑΔΕΔΥ, αποφασίζουν για το εάν, πότε και πως θα διαμαρτυρηθείς.

Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αποφασίζουν για το ποιες ειδήσεις και πληροφορίες θα μάθεις και για το ποιες απόψεις θα ακούσεις.

Ο Μαθηματικός του σχολείου, αποφασίζει για το εάν χρειάζεται ή όχι να μάθεις ένα κεφάλαιο.

Ο παπάς της ενορίας, αποφασίζει για το εάν είσαι καλός Χριστιανός και για το εάν τηρείς το λόγο του Ιησού.

Ο αρχιτέκτονας και ο διακοσμητής αποφασίζουν για το πως θα κατασκευάσεις και θα διαμορφώσεις το σπίτι σου για να είναι "ωραίο".

Οι γονείς σου αποφασίζουν για το εάν επιτρέπετε να γυρίσεις αργά το βράδυ.

Η μόδα αποφασίζει για το τι ρούχα θα φορέσεις. (Εσύ απλά επιλέγεις κάποιο από τα προτεινόμενα.)

Το savoir vivre αποφασίζει για το πως θα φας, πως θα ντυθείς, πως θα συμπεριφερθείς.

Ακόμα και για το πότε θα πας να χέσεις, η φύση αποφασίζει!

Το πρόβλημα είναι, ΕΣΥ τι κάνεις;;;

Και αφού δεν κάνεις τίποτα, τότε γιατί υπάρχεις;;

Κάνε λοιπόν κάτι. Αυτό που ζεις δεν είναι η ζωή σου. Είναι μία ζωή που τη ρυθμίζουν οι άλλοι. Έλεγξε τη ζωή σου! Απελευθερώσου!

Οκτώβριος 2012

"Μαμά, θέλω να φάω Παΐσιο!!!

Την παραπάνω φράση αναφώνησε ένα αγοράκι που μόλις είχε γυρίσει από την πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και πεινούσε πολύ. Η μητέρα του, αντί για παστίτσιο του είχε φτιάξει μπριάμ και ο μικρός άρχισε να κλαίει ουρλιάζοντας "Θέλω να φάω Παΐσιοοοο!!", μην ξέροντας ότι το φαγητό λέγεται "παστίτσιο" και όχι "Παΐσιο".

Τον άκουσε λοιπόν ο απέναντι γείτονας -ο οποίος ήταν μεγάλος σεφ και ένα από τα αγαπημένα του φαγητά ήταν το παστίτσιο- και προσβλήθηκε πάρα πολύ. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κίνησε γη και ουρανό για να συλληφθεί ο μικρός με την κατηγορία ότι βλασφήμησε το ιερό -για τον σεφ- αυτό φαγητό. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, η αστυνομία έφτασε στο σπίτι και με την παρουσία εισαγγελέα συνέλαβε το νεαρό εγκληματία.

Το θέμα πήρε διαστάσεις και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των σεφ ανά την χώρα έβγαλαν ανακοινώσεις ενάντια στο παιδί, υποστηρίζοντας ότι η πράξη του είναι καταδικαστέα και πρέπει να τιμωρηθεί αναλόγως. Η Χρυσή Αυγή δήλωσε ότι "Ούγκα, ούγκα! Το παστίτσιο δεν είναι ελληνικό φαγητό συνεπώς δε μπορεί να θεωρηθεί βλασφημία η πράξη του νεαρού. Θάνατος στους μετανάστες! Ζήτω η λευκή φυλή!",  ενώ ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ δήλωσε "Κάτω η πλουτοκρατία. Τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα περάσουν και ο λαός θα λιώσει σαν οδοστρωτήρας τις βάρβαρες μνημονιακές κυβερνήσεις."

Τελικά, το παιδί δικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και καταναγκαστική εργασία για ασέβεια προς το φαγητό.

Σεπτέμβριος 2012

Η "μαστουρωμένη" Ελλάδα.

Γενικότερα, κάποιος ξεκινάει να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, συνήθως γιατί διανύει μία άσχημη περίοδο της ζωής του και προσπαθεί να ξεφύγει όσο και όπως μπορεί. Φυσικά όμως, για να καταφύγει στα ναρκωτικά και όχι σε κάποια άλλη πιο αποτελεσματική μέθοδο, έχει πέσει θύμα μίας κάποιας εξαπάτησης. Είτε από "φίλους", είτε από απλούς γνωστούς, είτε ακόμα και από αγνώστους.

Στην αρχή, νομίζει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εθιστεί στην "πρέζα" και πως, απλώς, θα τον βοηθήσει με τον τρόπο της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει. Θα κάνει μερικές -ελάχιστες πιθανότατα- θυσίες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις θυσίες, θα είναι αναμφισβήτητα θετικό.

Στη συνέχεια όμως, ο μικρός αριθμός δόσεων που κατανάλωνε δεν του αρκεί για να τον φέρει σε "νιρβάνα" και αναγκάζεται να παίρνει περισσότερες. Παράλληλα, η ζωή του δε βελτιώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να θεωρεί την "πρέζα" ως το μοναδικό του καταφύγιο και τη μοναδική ύπαρξη που νοιάζεται γι' αυτόν.

Έπειτα από λίγο καιρό, όταν πλέον έχει καθιερωθεί στους πρώην κύκλους του ως "πρεζόνι" και έχει αποκοπεί απ' αυτούς, συνειδητοποιεί πως, άμα δεν είχε καταφύγει εξαρχής στα ναρκωτικά, τώρα θα ζούσε μια χαρά. Παρ' όλ' αυτά, είναι πλέον εγκλωβισμένος σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έχει εθιστεί πλήρως. Και σα να μη φτάναν όλ' αυτά, κάθε φορά που προσπαθεί να "αποδράσει", πέφτει πάνω στα βαποράκια, τους εμπόρους και τους νταβατζήδες οι οποίοι του φράζουν το δρόμο.

Φτάνει λοιπόν στην απόλυτη εξαθλίωση, όπου για μία ακόμη δόση θυσιάζει τα πάντα. Και, παραδόξως, σε κάθε δόση βρίσκει να θυσιάσει και κάτι ακόμα, κάτι που κρατούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει από χρήματα και φτάνει μέχρι αξίες και αρχές. Παρ' όλο που κάθε δόση τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, εκείνος συνεχίζει τη χρήση απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ηδονή της. Όντας "στον κόσμο του" του είναι αδύνατον να σκεφτεί λογικά και να αντιληφθεί πως η απόλαυση που αισθάνεται απαιτεί, αναλογικά, πολύ περισσότερα βάσανα.

Ας αφήσουμε όμως τις ιστορίες για την πρέζα και ας θυμηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Όντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση και με τη "βοήθεια" της κυβέρνησης Παπανδρέου, υπογράψαμε την είσοδό μας στο Δ.Ν.Τ.. Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν μόνο μερικές, σχετικά ασήμαντες, θυσίες και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εξυγίανση της οικονομίας μας, δηλαδή κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Δυστυχώς όμως, το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε και σειρά πήρε το Μεσοπρόθεσμο. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν απομένει κανείς να μας συμπαρασταθεί, ότι μας είχαν παρατήσει όλοι εκτός από το Δ.Ν.Τ., που, πλέον, ήταν η μόνη ύπαρξη που νοιαζόταν για εμάς. Οι δόσεις που μας έδινε, ήταν το μόνο μας καταφύγιο.

Ήρθε όμως η στιγμή, που πολλοί από μας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η στρατηγική δημιουργούσε ένα φαύλο κύκλο και ότι αν είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, θα είχαμε σίγουρα καλύτερη τύχη. Αγανακτήσαμε. Περάσαμε σχεδόν δύο μήνες προσπαθώντας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση, αλλά οι πολιτικοί, οι καναλάρχες, οι δυνάμεις καταστολής και πολλοί άλλοι φρόντισαν να μας φράξουν το δρόμο.

Φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση. Για μία μόνο δόση, θυσιάζονταν και τα τελευταία μας υπάρχοντα. Πιστέψαμε ότι μετά το Μεσοπρόθεσμο δε θα μας απέμενε τίποτα. Το ίδιο και μετά τον εφαρμοστικό νόμο του Οκτωβρίου. Και μετά το δεύτερο Μνημόνιο. Συνεχώς πιστεύαμε ότι "δε θα φτάσουνε μέχρι αυτό το σημείο". Ότι θα σταματούσαν και δε θα κατέβαζαν τόσο πολύ τους μισθούς, δε θα ξεπουλούσαν το φυσικό πλούτο, δε θα ιδιωτικοποιούσαν κερδοφόρες επιχειρήσεις, δε θα αποφάσιζαν τόσο αυταρχικά, δεν, δεν, δεν...

Παρ' όλ' αυτά, φρόντιζαν κάθε φορά να μας διαψεύδουν. Πάντοτε υπήρχε κάτι ακόμα να θυσιαστεί για να απολαύσουμε την πρόσκαιρη ηδονή μίας ακόμη δόσης. Άλλωστε, για έναν τρομακτικά περίεργο λόγο, και οι δικές μας θυσίες χάριν κάποιων δόσεων έγιναν.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι η πορεία της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα εκείνη ενός ναρκομανή από τη στιγμή που ξεκίνησε τη χρήση. Με τη μόνη διαφορά, ότι εμείς δεν αποφασίσαμε καν μόνοι μας την έναρξη της χρήσης, αλλά κάποιοι άλλοι μας "έβαλαν" σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς απλά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.

Δεν ασχοληθήκαμε όμως καθόλου με τα "φινάλε" των δύο περιπτώσεων. Οι ναρκομανείς, έχοντας πλέον φτάσει λίγο πριν το θάνατο, έχουν δύο επιλογές. Είτε παραμένουν ως έχουν μέχρι που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- πεθαίνουν, είτε κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από τις ουσίες, τους εμπόρους, τα βαποράκια, τις στιγμιαίες ηδονές, τον κακό τους εαυτό και, γενικότερα, από οτιδήποτε έχει σχέση με την παλιά τους ζωή.

Εμείς, ήρθε η ώρα να επιλέξουμε ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσουμε.

Ιούλιος 2012

Να αλείφετε την μαρμελάδα με το κουτάλι!

Τις τελευταίες 10 μέρες που έλειπα από την Αθήνα, αναγκάστηκα να φάω για πρωινό "ψωμί με μαρμελάδα". Είναι ένα πρωινό που απεχθάνομαι, αλλά παρ' όλ' αυτά, το έφαγα μιας και δεν υπήρχε τίποτε άλλο να φάω. Αλείφοντας τη μαρμελάδα στο ψωμί, έκανα μία παρατήρηση: Το μαχαίρι δεν είναι καθόλου χρηστικό γι' αυτή τη δουλειά και τη θέση του πρέπει να πάρει το κουτάλι.

Και εξηγούμαι: Με το μαχαίρι δεν μπορείς να πάρεις μεγάλες ποσότητες μαρμελάδας, συνεπώς είσαι αναγκασμένος να το βουτήξεις στο βαζάκι 3-4 φορές για να καλυφθεί όλη η επιφάνεια του ψωμιού. Αντιθέτως, με το κουτάλι, παίρνεις όσο θέλεις "μια κι έξω" και χρησιμοποιείς την από πίσω πλευρά για να αλείψεις την ποσότητα που πήρες από το βαζάκι. Αν δε με πιστεύετε, δε μένει παρά να το δοκιμάσετε και μόνοι σας.

Αυτή η παρατήρηση όμως, εκτός από το ότι με διευκόλυνε να αλείφω τη μαρμελάδα στο ψωμί, με βοήθησε να παρατηρήσω κάτι: Αυτό που ισχύει με τη μαρμελάδα, ισχύει και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας. Είναι άγραφος νόμος ότι η μαρμελάδα αλείφεται με το μαχαίρι, ενώ, στην ουσία, το κουτάλι είναι μακράν καταλληλότερο.

Αντίστοιχα, πιστεύουμε ότι το αυτοκίνητο είναι πιο γρήγορο και πιο βολικό από το ποδήλατο, οι ειδήσεις που μεταδίδει η τηλεόραση είναι πολύ πιο αυθεντικές και "σίγουρες" συγκριτικά με αυτές του "σκουπιδότοπου" που λέγεται internet, οι μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών είναι πάντα καλύτερες από αυτές Ελλήνων, οι ριζοσπαστικές ιδέες -απ' όποια πλευρά κι αν προέρχονται- είναι επικίνδυνες και πρέπει να μην τους δίνουμε σημασία και πάει λέγοντας. Όμως, όλα αυτά δεν ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας, αλλά σε αυτή της φαντασίας. Μιας φαντασίας που κάποιοι άλλοι φρόντισαν να μας δημιουργήσουν.


Αυτό που μένει εμείς να κάνουμε, είναι να αρχίσουμε να αλείφουμε τη μαρμελάδα με το κουτάλι. Ας το κάνουμε λοιπόν!

Ιούλιος 2012

Αριστοκρατία και Αναρχία.

Αναρχία: Το πολίτευμα που το σύνολο της κοινωνίας συμμετέχει στη διακυβέρνηση και οι αποφάσεις παίρνονται από διάφορες συνελεύσεις- ο αριθμός τους μπορεί να ποικίλει.

Τα σημαντικότερα πλεονεκτήματά της είναι ότι ακούγονται δεκάδες γνώμες και απόψεις και η τελική απόφαση είναι η καλύτερη δυνατή και, δεύτερον, ότι η εξουσία ανήκει σε όλους τους πολίτες και κανείς δεν μπορεί να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του, ούτε κάποιος "Άριστος" υπάρχει περίπτωση να διαφθαρεί εξαιτίας της.


Φυσικά, για να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πολίτευμα, οι πολίτες πρέπει να είναι όλοι άριστοι -- άλλο άριστοι, κι άλλο "Άριστοι".

Αριστοκρατία: Το πολίτευμα που οι "Άριστοι" -τα πιο μορφωμένα, σοφά και ικανά μέλη της κοινωνίας- έχουν την εξουσία στα χέρια τους και κυβερνούν με γνώμονα το συμφέρον των πολλών.

Πιθανότατα ένα ιδανικό πολίτευμα, αφού οι πολίτες δεν κουράζονται μιας και δεν έχουν καμία συμμετοχή στα κοινά, αλλά βλέπουν τη ζωή τους να βελτιώνεται συνεχώς, χάριν στις αποφάσεις και τον κόπο των "Αρίστων".

Παρ' όλ' αυτά, για να πετύχει ένα τέτοιο πολίτευμα οι "Άριστοι" πρέπει να είναι άριστοι.


Όπως βλέπουμε, και τα δύο πολιτεύματα βασίζονται σε ουτοπίες. Όσο αδύνατη να εφαρμοστεί είναι η αναρχία, άλλο τόσο είναι και η αριστοκρατία. Ούτε οι υποστηρικτές της δεύτερης μπορούν να κατηγορήσουν εκείνους της πρώτης ότι μιλάνε "ουτοπικά", αλλά ούτε και οι υποστηρικτές της πρώτης μπορούν να κατηγορήσουν εκείνους της δεύτερης ότι η εφαρμογή του πολιτεύματός τους έχει αποτύχει.

Ιούλιος 2012

Αντί-συμβουλές.

Σήμερα το πρωί, μόλις έδωσα στον ιδιοκτήτη του πρακτορείου στοιχήματος το κουπόνι μου, εκείνος μου "γκρίνιαξε" και μου είπε εκνευρισμένα: "Τι περιμένεις να κερδίσεις με αυτά εδώ;". Είχα παίξει, βλέπετε, μόνο 90 λεπτά και ο κύριος ενοχλήθηκε. Ο λόγος είναι προφανής. Όσο περισσότερα λεφτά παίζεις, τόσο περισσότερα παίρνει εκείνος.

Φυσικά, αντί να ξενερώσω με τη "φάση", σχεδόν ενθουσιάστηκα. Και πως να μην το κάνω, γνωρίζοντας ότι όταν κάποιος που έχει ένα συγκεκριμένο συμφέρον -διαφορετικό από το δικό σου- σε συμβουλεύει να σταματήσεις να κάνεις κάτι, σημαίνει πως αυτό που κάνεις είναι ενάντια στο συμφέρον του, συνεπώς πολύ κοντά στο δικό σου.

Αντίστοιχα, οτιδήποτε λένε τα μεγάλα ΜΜΕ -ιδιοκτήτες των οποίων είναι οι πιο "βρώμικοι" και "άρρωστοι" άνθρωποι- είναι ακριβώς αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε. Οτιδήποτε λέει μία απονομιμοποιημένη κυβέρνηση, πρέπει να γίνεται το αντίθετο. Οποιεσδήποτε συμβουλές μας δίνει ο πρώην γκόμενος κάποιας που μας αρέσει, είναι για το κακό μας. Και τα παραδείγματα είναι άπειρα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι αυτό είναι ένα γαμάτο κόλπο για να αποφασίσεις προς ποια κατεύθυνση να κινηθείς. Αν είσαι βέβαιος πως αυτός που σε συμβουλεύει έχει αντίθετο συμφέρον με το δικό σου, τότε κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σου λέει. Είναι εύκολο και συνήθως πιάνει.

Ιούνιος 2011

Euro 2012. Πάμε να το ξαναπάρουμε;

Σήμερα λοιπόν, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας μας παίζει στο πρώτο παιχνίδι του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εναντίον της διοργανώτριας Πολωνίας. Ακούμε παντού, ότι οι ομοιότητες με το euro 2004, όταν σηκώσαμε το κύπελλο, είναι πάρα πολλές. Και, πράγματι, είναι πάρα πολλές. Είναι δύο.

Η πρώτη, ότι όπως τότε, έτσι και τώρα, παίζουμε στο εναρκτήριο παιχνίδι της διοργάνωσης ενάντια στη διοργανώτρια χώρα. Παρ' όλ' αυτά, αν φέτος παίζαμε το πρώτο μας παιχνίδι με την Πορτογαλία   -η χώρα με την οποία παίξαμε το πρώτο μας παιχνίδι και στο euro 2004- πάλι θα ήταν μία συγκλονιστική ομοιότητα και θα ήμασταν σίγουροι πως θα ξανακατακτούσαμε το "γαμημένο".

Εν τω μεταξύ, δεν έχω καταλάβει ποιος ο λόγος να θες να κατακτήσεις ένα "γαμημένο" και, όταν τελικά τα καταφέρνεις, να χαίρεσαι κιόλας. Και μάλιστα, δεν το αποκαλούσε κανείς "γαμημένο", εμείς του βγάλαμε αυτήν την ονομασία. Τουλάχιστον να λέγαμε "πω ρε αυτό το γαμημένο το ευρωπαϊκό δε θα το κατακτήσουμε ποτέ", να το δεχόμουν. Αλλά, λίγο πριν το πάρουμε να το βαφτίζουμε έτσι, είναι κάπως μαζοχιστικό.

Εδώ, πρέπει να σας αναφέρω ένα περιστατικό που συνέβει λίγο πριν την απονομή του "γαμημένου" του κυπέλλου. Είχαν μαζευτεί λοιπόν, ως συνήθως, χιλιάδες άτομα στο κέντρο της Αθήνας και πανηγύριζαν για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού, βλέποντας σε γιγαντοοθόνες τα όσα γίνονταν στην Πορτογαλία.

Σε ένα σπίτι επί της πλατείας Ομονοίας, ένα ζευγάρι που δεν ασχολείτο καθόλου με το ποδόσφαιρο, προσπαθούσε να κάνει σεξ.  Ο άντρας όμως, δεν μπορούσε να καυλώσει με τίποτα, με αποτέλεσμα η γυναίκα του να του φωνάξει σε κάποια φάση "Σήκωσέ το το γαμημένο!", εννοώντας το πουλί του. Αυτός ξενέρωσε, παράτησε την γκόμενα στο κρεβάτι και άνοιξε το παντζούρι για να βγει στο μπαλκόνι και να πάρει λίγο αέρα. Βγαίνοντας, είδε χιλιάδες ανθρώπους να είναι συγκεντρωμένοι έξω από το σπίτι του και να φωνάζουν ρυθμικά "Σήκωσέ το το γαμημένο", εννοώντας όμως το κύπελλο. Φαντάζομαι ότι φαντάζεστε τη συνέχεια.

Για να επιστρέψουμε όμως στις ομοιότητες, τρεις παίκτες από την ομάδα που μας έστειλε "στον έβδομο ουρανό" (Παρεμπιπτόντως, αυτό με τον "7ο ουρανό" είναι ξεκάθαρα μία προπαγάνδα των Ολυμπιακών. Από'δω και πέρα, οι Παναθηναϊκοί θα λένε "στον 13ο ουρανό", οι Αεκτζήδες "στον 21ο ουρανό", οι Παοκτζήδες "στον 4ο ουρανό" και πάει λέγοντας. Έτσι, θα αναγκάσουμε και τους σχολιαστές να αποκαλύψουν τι ομάδα είναι, και μετά θα συγκεντρωνόμαστε όσοι είμαστε από αντίπαλες ομάδες και θα τους δέρνουμε.) Ωραία. Τώρα ξαναδιαβάστε την πρόταση πριν από την παρένθεση γιατί στάνταρ έχετε ξεχάσει τι έλεγα. Συνεχίζω: ...αγωνίζονται ακόμα στην εθνική. Αυτό είναι μία τρομακτική σύμπτωση και, αν τη συνδέσουμε με το γεγονός ότι το επόμενο euro από αυτό που έρχεται είναι το τρίτο μετά από εκείνο του 2004, διαπιστώνουμε ότι οι ενδείξεις για τη νίκη της Ελλάδας είναι σοβαρότατες.

Αυτά τα γεγονότα, μόνο συμπτώσεις δεν μπορεί να είναι, και γι' αυτό πρέπει να αρχίσουμε από τώρα να προετοιμαζόμαστε για τους πανηγυρισμούς τη βραδιά του τελικού. Επειδή όμως συνήθως οι πανηγυρισμοί γίνονται στην Ομόνοια -μιας και στο Σύνταγμα παίζει να έχει καμιά διαδήλωση- πρέπει πρώτα να φύγουν οι μετανάστες από εκεί γιατί, λέει, τη νύχτα, λέει, γίνεται χαμός στην Ομόνοια, λέει. Οπότε, στις εκλογές να ψηφίσουμε όλοι Χρυσή Αυγή.

Και, μιας και είπαμε "εκλογές", να σας ενημερώσω πως υπάρχουν φήμες ότι οι Έλληνες διεθνείς είναι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και θα χάσουν στο πρώτο παιχνίδι της διοργάνωσης ώστε να μην ξεκινήσουν "με το δεξί".

Τέλος, να ευχηθώ εκ μέρους του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη καλή επιτυχία στην εθνική μας ομάδα και προτείνω, αν δεν κατακτήσουμε το τρόπαιο -κάτι που οι συμπτώσεις αποκλείουν-, να μην φωνάζουμε "Σήκωσέ το, το γαμημένο", αλλά "Γάμησέ το, το σηκωμένο". Δηλαδή, εμείς το έχουμε σηκώσει ήδη, δε γαμιέται.

Ιούνιος 2012

Κι αν ήταν Έλληνες;

Γενικότερα, κάποιος ξεκινάει να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, συνήθως γιατί διανύει μία άσχημη περίοδο της ζωής του και προσπαθεί να ξεφύγει όσο και όπως μπορεί. Φυσικά όμως, για να καταφύγει στα ναρκωτικά και όχι σε κάποια άλλη πιο αποτελεσματική μέθοδο, έχει πέσει θύμα μίας κάποιας εξαπάτησης. Είτε από "φίλους", είτε από απλούς γνωστούς, είτε ακόμα και από αγνώστους.

Στην αρχή, νομίζει πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εθιστεί στην "πρέζα" και πως, απλώς, θα τον βοηθήσει με τον τρόπο της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει. Θα κάνει μερικές -ελάχιστες πιθανότατα- θυσίες, αλλά το τελικό αποτέλεσμα, συγκριτικά με τις θυσίες, θα είναι αναμφισβήτητα θετικό.

Στη συνέχεια όμως, ο μικρός αριθμός δόσεων που κατανάλωνε δεν του αρκεί για να τον φέρει σε "νιρβάνα" και αναγκάζεται να παίρνει περισσότερες. Παράλληλα, η ζωή του δε βελτιώνεται στο ελάχιστο με αποτέλεσμα να θεωρεί την "πρέζα" ως το μοναδικό του καταφύγιο και τη μοναδική ύπαρξη που νοιάζεται γι' αυτόν.

Έπειτα από λίγο καιρό, όταν πλέον έχει καθιερωθεί στους πρώην κύκλους του ως "πρεζόνι" και έχει αποκοπεί απ' αυτούς, συνειδητοποιεί πως, άμα δεν είχε καταφύγει εξαρχής στα ναρκωτικά, τώρα θα ζούσε μια χαρά. Παρ' όλ' αυτά, είναι πλέον εγκλωβισμένος σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έχει εθιστεί πλήρως. Και σα να μη φτάναν όλ' αυτά, κάθε φορά που προσπαθεί να "αποδράσει", πέφτει πάνω στα βαποράκια, τους εμπόρους και τους νταβατζήδες οι οποίοι του φράζουν το δρόμο.

Φτάνει λοιπόν στην απόλυτη εξαθλίωση, όπου για μία ακόμη δόση θυσιάζει τα πάντα. Και, παραδόξως, σε κάθε δόση βρίσκει να θυσιάσει και κάτι ακόμα, κάτι που κρατούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Ξεκινάει από χρήματα και φτάνει μέχρι αξίες και αρχές. Παρ' όλο που κάθε δόση τον εξαθλιώνει όλο και περισσότερο, εκείνος συνεχίζει τη χρήση απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ηδονή της. Όντας "στον κόσμο του" του είναι αδύνατον να σκεφτεί λογικά και να αντιληφθεί πως η απόλαυση που αισθάνεται απαιτεί, αναλογικά, πολύ περισσότερα βάσανα.

Ας αφήσουμε όμως τις ιστορίες για την πρέζα και ας θυμηθούμε τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Όντας σε άσχημη οικονομική κατάσταση και με τη "βοήθεια" της κυβέρνησης Παπανδρέου, υπογράψαμε την είσοδό μας στο Δ.Ν.Τ.. Αρχικά, μας είπαν ότι θα χρειαστούν μόνο μερικές, σχετικά ασήμαντες, θυσίες και ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η εξυγίανση της οικονομίας μας, δηλαδή κάτι πάρα πολύ σημαντικό.

Δυστυχώς όμως, το πρώτο Μνημόνιο δεν έφτανε, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται χειροτέρευε και σειρά πήρε το Μεσοπρόθεσμο. Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν απομένει κανείς να μας συμπαρασταθεί, ότι μας είχαν παρατήσει όλοι εκτός από το Δ.Ν.Τ., που, πλέον, ήταν η μόνη ύπαρξη που νοιαζόταν για εμάς. Οι δόσεις που μας έδινε, ήταν το μόνο μας καταφύγιο.

Ήρθε όμως η στιγμή, που πολλοί από μας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η στρατηγική δημιουργούσε ένα φαύλο κύκλο και ότι αν είχαμε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, θα είχαμε σίγουρα καλύτερη τύχη. Αγανακτήσαμε. Περάσαμε σχεδόν δύο μήνες προσπαθώντας να απαλλαγούμε από αυτή την κατάσταση, αλλά οι πολιτικοί, οι καναλάρχες, οι δυνάμεις καταστολής και πολλοί άλλοι φρόντισαν να μας φράξουν το δρόμο.

Φτάσαμε στην απόλυτη εξαθλίωση. Για μία μόνο δόση, θυσιάζονταν και τα τελευταία μας υπάρχοντα. Πιστέψαμε ότι μετά το Μεσοπρόθεσμο δε θα μας απέμενε τίποτα. Το ίδιο και μετά τον εφαρμοστικό νόμο του Οκτωβρίου. Και μετά το δεύτερο Μνημόνιο. Συνεχώς πιστεύαμε ότι "δε θα φτάσουνε μέχρι αυτό το σημείο". Ότι θα σταματούσαν και δε θα κατέβαζαν τόσο πολύ τους μισθούς, δε θα ξεπουλούσαν το φυσικό πλούτο, δε θα ιδιωτικοποιούσαν κερδοφόρες επιχειρήσεις, δε θα αποφάσιζαν τόσο αυταρχικά, δεν, δεν, δεν...

Παρ' όλ' αυτά, φρόντιζαν κάθε φορά να μας διαψεύδουν. Πάντοτε υπήρχε κάτι ακόμα να θυσιαστεί για να απολαύσουμε την πρόσκαιρη ηδονή μίας ακόμη δόσης. Άλλωστε, για έναν τρομακτικά περίεργο λόγο, και οι δικές μας θυσίες χάριν κάποιων δόσεων έγιναν.

Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι η πορεία της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα εκείνη ενός ναρκομανή από τη στιγμή που ξεκίνησε τη χρήση. Με τη μόνη διαφορά, ότι εμείς δεν αποφασίσαμε καν μόνοι μας την έναρξη της χρήσης, αλλά κάποιοι άλλοι μας "έβαλαν" σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς απλά αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες.

Δεν ασχοληθήκαμε όμως καθόλου με τα "φινάλε" των δύο περιπτώσεων. Οι ναρκομανείς, έχοντας πλέον φτάσει λίγο πριν το θάνατο, έχουν δύο επιλογές. Είτε παραμένουν ως έχουν μέχρι που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- πεθαίνουν, είτε κάνουν τα πάντα για να απαλλαγούν από τις ουσίες, τους εμπόρους, τα βαποράκια, τις στιγμιαίες ηδονές, τον κακό τους εαυτό και, γενικότερα, από οτιδήποτε έχει σχέση με την παλιά τους ζωή.

Εμείς, ήρθε η ώρα να επιλέξουμε ποιον από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσουμε.

Μάιος 2012

Μία αφροδισιακή συνέντευξη από την Ελευθερία Ελευθερίου.

Πέμπτη πρωί και η κανονισμένη συνάντησή μας με Ελευθερία Ελευθερίου πλησιάζει. Γράφουμε "20" στην Ιστορία, βγαίνουμε έξω από το σχολείο και μας περιμένει ο σοφέρ της "Πλατείας" για να μας μεταφέρει στο σπίτι της τραγουδίστριας. Αφού στη διαδρομή λιποθύμησαν δεκάδες γυναίκες στη θέα μας και αναγκαστήκαμε να τις μεταφέρουμε στο ειδικό ιατρείο της "Πλατείας", φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκεί, η Ελευθερία μας επιφύλασσε θερμή υποδοχή και μετά από λίγο ξεκινήσαμε τη συνέντευξη.

Πλατείερς: Γεια σου Ελευθερία. Είμαστε χαρούμενοι που σ' έχουμε κοντά μας και μας μεταδίδεις την "αφροδισιακή" σου ενέργεια.

Ελευθερία: Χαρά μου να έχω δίπλα μου δύο τόσο όμορφα αγόρια (κλείσιμο ματιού).

Clown: Θες να μας πεις δύο λόγια την εμπειρία σου από το διαγωνισμό;

Ελευθερία: Φυσικά! Ήταν μία φανταστική εμπειρία. Τα παιδιά μου φέρθηκαν "πολύ" καλά (κλείσιμο ματιού), οι παρουσιαστές παρουσίασαν τη βραδιά -και εμένα- εξαιρετικά, οι διαγωνιζόμενοι ήταν πολύ περιποιητικίστικοι και οι eurofan εκδηλωτικοί.

Αλέκος Παπ.: Ποια η γνώμη σου για την ελληνική αποστολή;

Ελευθερία: Προσπαθήσαμε πάρα πολύ. Στόχος μας ήταν η παραμονή στην κατηγορία και, πιστεύω, ότι με τη συνδρομή όλων των ποδοσφαιριστών, το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Όλα τα παιδιά εργάστηκαν πολύ σκληρά και, κατά τη γνώμη μου, αξίζαμε καλύτερη θέση. Άσε με, άσε με. Είναι δυνατόν τα χούφταλα -με το συμπάθιο δηλαδή- να βγαίνουν δεύτερα. Ή η άλλη η μπαζόλα η Σουηδέζα πρώτη; Δεν ξέρω για το κοινό, εγώ πάντως μου άρεσα πάρα πολύ!

Αλέκος Παπ.: Δεν ήσουνα όμως λίγο προκλητική με την εμφάνισή σου;

Clown: Το ανδρικό κοινό ερεθίστηκε τα μάλα. Δε νομίζεις ότι οι νεαροί που παρακολούθησαν το διαγωνισμό έγιναν δέκτες σεξουαλικών παραστάσεων, που επέδρασαν υποσυνείδητα και δημιούργησαν την αίσθηση ότι η γυναίκα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μέσο σεξουαλικής ικανοποίησης των ανδρών;

Ελευθερία: Ναι, ναι, δίκιο έχετε, Έπρεπε να έχω καλύτερη θέση από την Ήβη.

Αλέκος Παπ.: Μμμάλισταα... Τέλος πάντων, μιας και το 'φερε η κουβέντα, ποια η γνώμη σου για την Ήδη Αδάμου;

Ελευθερία: Hellooooo! Είναι δυνατόν να πάρει καλύτερη θέση από μένα; Χάσε πρώτα λίγα κιλά αγάπη μου και μετά τα ξαναλέμε. Πόσο μπούτι να δείξω δηλαδή για να περάσω την Ήβη; Δίκιο έχουν που λένε ότι οι eurofan τη λαδώνουν τη σαλάτα, το μελώνουν το λουκουμά, το ξυρίζουν το κωλαράκι βρε αδερφέ (κλείσιμο ματιού)!

Πλατείερς: Χεχε.

Clown: Ποια η άποψή σου για τους ομοφυλόφιλους;

Ελευθερία: Ποιους καλέ, τους ντιγιντάνγκες εννοείς; Κοίτα, καλά παιδιά είναι, αλλά πως γίνεται να μην τους αρέσω;

Clown: Πράγματι Ελευθερία, είσαι πιπίνι.

Αλέκος Παπ.: Μήπως έχεις ξεπεράσει τα όρια των αποκαλύψεων εσωρούχων και έχεις γίνει ολίγον πορνίδιο;

Ελευθερία: Ας μην μιλήσουμε άλλο περί βρακολογίας.

Clown: Ωραία. Τι πιστεύεις για την κατάσταση της χώρας μας σήμερα;

Ελευθερία: Το πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα, μετά την ουσιαστική κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων της χώρας στις εκλογές της 6ης Μαΐου, συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο μιας οικονομικής κατάστασης που επιδεινώνεται στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία. Τα πτωτικά χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, οι υποβαθμίσεις τραπεζών, η αυξανόμενη ανεργία, και οι στάσιμοι ή πτωτικοί ρυθμοί ανάπτυξης είναι σημάδια μιας κατολίσθησης σε βαθιά ύφεση. Η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση στην Ελλάδα εκφράζει με οξύτητα την ευρύτερη κρίση του Ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού.

Αλέκος Παπ.: Πράγματι. Αυτό ακριβώς πιστεύουμε κι εμείς.

Πλατείερς: (Μ' ένα στόμα, μια φωνή) Ευχαριστούμε πολύ Ελευθερία. Περάσαμε υπέροχα μαζί σου.

Ελευθερία: Κι εγώ παιδιά μαζί σας. Έχει χαλάσει το καζανάκι μου. Μπορείτε να έρθετε να το "επισκευάσετε" (κλείσιμο ματιού);

Πλατείερς: Μετά χαράς!


Τα υπόλοιπα γεγονότα δεν κατεγράφησαν για ευνόητους λόγους...

Μάιος 2012

Τα αποτελέσματα, η επόμενη μέρα και η Δημοκρατικότητα των εκλογών.

Οι εκλογές της 6ης Μαίου του 2012, ήταν αναμφισβήτητα οι πιο ανατρεπτικές στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Και πως να μην είναι δηλαδή, όταν τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες υπέστησαν πανωλεθρία, όταν ένα ριζοσπαστικό κόμμα κατέκτησε τη δεύτερη θέση διαλύοντας το δικομματισμό, όταν η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής μπήκε στη Βουλή με μεγάλη άνεση και όταν ένα νεοιδρυθέν κόμμα όπως αυτό των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» κατέγραψε ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό αναλογικά με το χρόνο ύπαρξής του.

Αρχικά, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προβλέψει κανείς ότι ΝΔ και ΠαΣοΚ θα έχαναν μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους και η δύναμή τους θα περιοριζόταν σημαντικά. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν πραγματικά απρόβλεπτο. Πιο συγκεκριμένα, ακόμα και τα στοιχήματα –που δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθούν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη ή να βασίζονται σε πρόχειρες και ασταθείς προβλέψεις μιας και πρόκειται περί πολλών χρημάτων- «έδιναν» τη Νέα Δημοκρατία πάνω από 23% και το ΠαΣοΚ πάνω από 16-17%. Τελικά πήραν 18.85% και 13.18% αντίστοιχα.

Προσωπικά, πιστεύω πως αυτά τα δύο κόμματα, εκτός από τις επιλογές τους τα τελευταία 2.5 χρόνια, πλήρωσαν και τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τα εκατομμύρια των ανέργων, τις χιλιάδες των αστέγων και τις εκατοντάδες των αυτοκτονηθέντων. Πάνω απ’ όλα όμως, πλήρωσαν τις περίφημες «κωλοτούμπες» που συνοδεύονταν από επειικώς γελοίες δικαιολογίες και είχαν καταντήσει καθημερινό φαινόμενο, ειδικότερα κατά τις περιόδους κρίσιμων αποφάσεων. Έτσι, έχασαν κάθε αξιοπιστία, δε δόθηκε καμία σημασία στα προεκλογικά τους σχέδια και ψηφίστηκαν μόνο από τους έχοντες άμεσα, προσωπικά οφέλη, τους ποδοσφαιρικά φανατικούς τους οπαδούς και εκείνους που δεν ήθελαν να χαλάσουν την παράδοση δεκαετιών που είχαν συμπορευόμενοι με τα κόμματα αυτά.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α απέκτησε μία τρομερή, ίσως την πλέον ιδανική γι’ αυτόν, δυναμική τις τελευταίες 10 μέρες πριν τις εκλογές και φάνηκε πως, αν αυτές γίνονταν μία Κυριακή αργότερα, πιθανόν να έβγαινε και πρώτο κόμμα. Διαχειρίστηκε εξαιρετικά καλά την οργή του κόσμου και την επιθυμία του για έξοδο από το Μνημόνιο και πήρε 3.5 φορές μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που είχε πάρει τον Οκτώβριο του 2009. Προέβαλε κυρίως τις πιο «πιασάρικες» θέσεις του, αφήνωντας σε δεύτερη μοίρα τις ριζοσπαστικότερες, και, εκφέροντας καλό λόγο και κάνοντας ουσιαστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση χωρίς τη «βοήθεια» του Μνημονίου, απέσπασε αυτό το τεράστιο ποσοστό. Από’ κει και πέρα, κατάφερε να το διαχειριστεί πολύ καλά κάνοντας αυτοκριτική, μη τηρώντας απολύτως κάθετη στάση σε σχεδόν κανένα ζήτημα και προσπαθώντας να ενώσει τις δυνάμεις τις Αριστεράς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να καταφέρει να διατηρήσει, αλλά και να αυξήσει τη δυναμική του.

Τρομακτικά έξυπνη είναι και η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθεια Σαμαρά και Βενιζέλου να τον αιφνιδιάσουν, λέγοντάς του ότι προτίθενται να του δώσουν ψήφο ανοχής προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση, ακόμα και με τον ίδιο πρωθυπουργό. Πολύ έξυπνη κίνηση από τους δύο, μιας και αν ο Τσίπρας δεχόταν, δε θα τηρούσε τις προεκλογικές του υποσχέσεις και θα συνεργαζόταν με τα κατεξοχήν μνημονιακά κόμματα και αν πάλι έλεγε όχι, θα κατηγορούνταν ότι φοβάται να κυβερνήσει, ότι δεν έχει πρόγραμμα, ότι καταδικάζει τη χώρα σε ακυβερνησία κ.λπ. Ο Τσίπρας λοιπόν τους αποστόμωσε, λέγοντάς τους ότι, αν θέλουν να στηρίξουν μία πιθανή δική του κυβέρνηση, δεν έχουν παρά να στείλουν την επόμενη μέρα μία επιστολή στους Ευρωπαίους ηγέτες, και να τους γνωστοποιήσουν ότι παίρνουν πίσω τις υπογραφές τους για το Μνημόνιο.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο και για τη Χρυσή Αυγή. Οι Χρυσαυγίτες λοιπόν, εκμετελεύθηκαν την επιθυμία των αρκετών Ελλήνων να απελαθούν πάση θυσία οι λαθρομετανάστες και έλαβαν περίπου 450.000 ψήφους. Εννοείται πως στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε 450.000 φασίστες, ούτε 450.000 νεοναζί ούτε τίποτα τέτοιο. Απλά έχουμε 450.000 επιπόλαιους ψηφοφόρους που, στις πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης, εξέφρασαν την άποψή τους για αποκλειστικά ένα ζήτημα. Αυτό των λαθρομεταναστών. Λίγοι είχαν αντιληφθεί ότι είναι πρακτικά αδύνατο να σπάσεις στο ξύλο 1.000.000 ανθρώπους και ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής –όσα δεν είναι στη φυλακή τουλάχιστον- είναι φασίστες, τραμπούκοι και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δολοφόνοι . Προφανώς, στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα είναι σημαντικά μικρότερο.

Τέλος, αναφορικά με τον Καμμένο και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», πιστεύω ότι εκφράζουν ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας (αυτούς που είναι πατριώτες, τηρούν τις παραδόσεις, είναι πιστοί Χριστιανοί, πιστεύουν στις θεωρείες συνομωσίας κ.λπ) και δύσκολα θα πάρουν πολύ διαφορετικό ποσοστό από αυτό που πήραν. Θα παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στο μέλλον, αφού σε ενδεχόμενο συνασπισμό κομμάτων της Δεξιάς από τη μία πλευρά, και αντίστοιχων της Αριστεράς από την άλλη, αυτοί θα βρίσκονται κάπου στη μέση, όντας Δεξιοί, αλλά ταυτόχρονα πλήρως αντιμνημονιακοί, θέση που λογικά θα υποστηρίζει η Αριστερά.

Σχετικά με τα υπόλοιπα κόμματα, το ΚΚΕ δεν κατάφερε να αυξήσει σημαντικά το ποσοστό του και πιθανότατα θα χάσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του αφού είναι δε συζητάει καν τη συμμετοχή του σε μία πιθανή κυβέρνηση Αριστεράς και, επιπλέον, υποστηρίζει ξεπερασμένες απόψεις. Η ΔΗΜ.ΑΡ. πήρε ότι ακριβώς περίμενε και κατά πάσα πιθανότητα θα συμπορευθεί με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις επόμενες εκλογές, στην προσπάθειά τους να κυβερνήσουν. Μαζί τους ίσως είναι και οι Οικολόγοι Πράσινοι που δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή μόλις για 0.07%, η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που απέσπασε κάτι περισσότερο από 1% (κατά την προσωπική μου άποψη πάρα πολύ λίγο αναλογικά με την τεράστια προεκλογική εκστρατεία που έκανε) αλλά και το κόμμα της Λούκας Κατσέλη που πήρε κάτω από 1% και δε φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίσει κάποιον σημαντικό ρόλο στο μέλλον.

Στην αντίπερα όχθη, τα κόμματα της Δεξιάς που ναι μεν δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, συγκέντρωσαν όμως σημαντικά ποσοστά και δείχνουν ότι –αν ενωθούν- μπορούν να ανταγωνιστούν τις δυνάμεις της Αριστεράς. Πρώτο απ’ όλα, το ΛΑ.Ο.Σ του κυρίου Καρατζαφέρη, που για μένα είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει αυτή τη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και δεν προτίθειμαι να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί του. Όποιος καταλάβει τι υποστηρίζει, ας μου το εξηγήσει κι εμένα. Έπειτα, η ΔΗ.ΣΥ. της Ντόρας Μπακογιάννη που έλαβε 2.5% και σε συνεργασία με τη Δράση και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, μοιάζουν να μπορούν να συμβάλουν σημαντικά σε ένα Δεξιό μέτωπο. Για το τέλος άφησα την πρωτοεμφανιζόμενη «δημιουργία, ξανά» που απέσπασε 2% και πιστεύω ότι στο μέλλον θα μας απασχολήσει αρκετά, μιας και δείχνει να έχει ανοδική τάση και πορεία.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι, ριλέιτινγκ του δε φιούτσουρ, θα υπάρξει πιθανότατα ένας συνασπισμός της Αριστεράς, ένας της Δεξιάς, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Το ΠαΣοΚ πιθανότατα θα διασπαστεί και οι μισοί θα πάνε με την Αριστερά και οι άλλοι μισοί με τη Δεξιά. Πρόβλεψή μου, είναι ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει η Αριστερά κυρίως διότι:

1) μπορεί να δώσει ελπίδα στον υπερχρεωμένο κόσμο που είναι πάρα πολύς και που, οικονομικά, δεν αντέχει άλλο την υπάρχουσα πολιτική και σε λίγο καιρό θα αδυνατεί να φέρει εις πέρας τις υποχρεώσεις του και

2) διότι στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ κυβέρνηση Αριστεράς, επομένως δεν έχει αποτύχει αποδεδειγμένα και πολλοί είναι εκείνοι που θα της δώσουν μία ευκαιρία. Αν πάντως, συνεχίζεται να εφαρμόζεται αυτούσια η σημερινή πολιτική, η κοινωνική έκρηξη και η μεγάλων διαστέσεων εξέγερση θα είναι αναπόφευκτες.

Τέλος, σε καμία περίπτωση, δε θα άφηνα το ενδεχόμενο της «δημοκρατικότητας» των εκλογών ασχολίαστο. Φαίνεται ότι τα αποτελέσματα της Κυριακής ψιλοαπέδειξαν αυτά που έλεγα για την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική «Δημοκρατία». Ας δούμε μερικά στοιχεία:

Στην Α’ Αθήνας, ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε πρώτο κόμμα λαμβάνοντας το 19.11% των ψήφων και καταλαμβάνοντας μόνο 3 έδρες, ενώ η Νέα Δημοκρατία, έλαβε το 15.79% και 8 έδρες.

Στην Β’ Αθήνας, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε θράυση, όντας σχεδόν 10% ψηλότερα από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά παρ’ ολ’ αυτά, κατέλαβε 9 έδρες έναντι 14 της Νέας Δημοκρατίας.

Σε όλη την Επικράτεια, η Νέα Δημοκρατία κατέλαβε υπερδιπλάσιες έδρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μόνο 2% παραπάνω.

Τέλος, τα κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή, συγκέντρωσαν το 19.03% των ψήφων και δεν έχουν κανέναν εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο, ενώ η ΝΔ που απέσπασε 18.85%, έχει 108!

Μήπως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία ή μήπως –τουλάχιστον- πρέπει να αλλάξει κάτι στον εκλογικό νόμο; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική.

Τώρα όμως, ας τα αφήσουμε όλα αυτά  γιατί πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εποχές που διανύουμε είναι ιστορικές και πρέπει να τις ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο έντονα μπορούμε. Απολαύστε το!

 Μάιος 2012

Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική "Δημοκρατία".

Σε λίγες μέρες, το εκλογικό σώμα της χώρας μας καλείται να πάει στις κάλπες και να δηλώσει τις προτιμήσεις του σχετικά με το ποιον προτιμά να το εκπροσωπεί τα επόμενα 4 χρόνια. Πολίτευμα της χώρας μας είναι η “Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία”. Το “Δημοκρατία” είναι η σημαντικότερη λέξη από τις τρεις, αφού οι άλλες δύο απλώς ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αυτή πρέπει να ασκείται. Σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του Συντάγματος: “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα”.

Όλα αυτά είναι αυτονόητα αν θέλουμε να μιλάμε για Δημοκρατία (Δημοκρατία < δήμος+κράτος ή αλλιώς το πολίτευμα που η δύναμη-εξουσία ανήκει στο λαό ). Τι γίνεται, όμως, όταν το πρώτο άρθρο του Συντάγματος έχει παραβιαστεί στο σύνολό του; Όταν το δικαίωμα στην ψήφο μας παραχωρείται από έναν πρωθυπουργό που διορίστηκε από μία κυβέρνηση που εκλέχθηκε λέγοντας ψέματα και, έπειτα, έλαβε μέτρα που παραβιάζουν ξεκάθαρα το Σύνταγμα; Προφανώς και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση Δημοκρατία, αλλά η πλήρης απαξίωσή της και η απόδειξη πως η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ήταν μία αυταπάτη. Ήταν μια Δημοκρατία που λαμβάνονταν υπόψιν οι απόψεις όλων όσων έβρισκαν αντιπρόσωπο του εαυτού τους στα 20-25 κόμματα που υπήρχαν, ή καλύτερα στα 5 που έμπαιναν στη Βουλή, ή καλύτερα στο 1 που έβγαινε κυβέρνηση! Μια Δημοκρατία, που επί 3 χρόνια και 364 μέρες, οι πολίτες δε διαδραμάτιζαν κανέναν απολύτως ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Μία Δημοκρατία όπου οι πολιτικές απόψεις ήταν χωρισμένες σε “πακετάκια” και ήσουν αναγκασμένος να επιλέξεις ένα από αυτά.

Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερνήσεις των τελευταίων 2,5 ετών μας απάλλαξαν από τη διαδικασία της συζήτησης με τον εαυτό μας για το κατά πόσο “Κοινοβουλευτισμός” και “Δημοκρατία” είναι -στη θεωρία- ταυτόσημες έννοιες, και μας απέδειξαν -στην πράξη- ότι το πολίτευμά μας δεν είναι Δημοκρατία. Και δεν είναι Δημοκρατία, αφού μία “δημοκρατικά” εκλεγμένη κυβέρνηση έκανε ότι έκανε τα τελευταία 2,5 χρόνια και κανείς δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Είναι ίσως ολιγαρχία, με τη μόνη διαφορά ότι οι κυβερνώντες ψηφίστηκαν -λέγοντας όμως ψέματα και δίνοντας εξωπραγματικές υποσχέσεις- και ότι η “θυτία” τους κρατάει μόνο 4 χρόνια, σύμφωνα με το ήδη παραβιασμένο Σύνταγμα.

Για να υπάρξει μία αληθινή Δημοκρατία, χρειάζονται μια σειρά από μέτρα που πρέπει να παρθούν. Αυτά ίσως τα πούμε κάποια άλλη φορά, όταν τα έχω ξεκαθαρίσει κι εγώ πλήρως-όσο γίνεται δηλαδή. Το σίγουρο όμως είναι, ότι σήμερα δεν έχουμε Δημοκρατία και ότι τόσα χρόνια ζούσαμε με την αυταπάτη ότι κατοικούσαμε μία δημοκρατική χώρα. Και επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, πολλοί ίσως να μου πουν ότι η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν το λιγότερο δημοκρατική. Έλεγες ελεύθερα τις απόψεις σου, διαδήλωνες ελεύθερα, διάβαζες και άκουγες ότι ήθελες χωρίς να δίνεις λογαριασμό κ.λπ. κ.λπ. Θα τους έλεγα να ξανακοιτάξουν την ετυμολογία της λέξης και ίσως αλλάξουν γνώμη. Άλλο Ελευθερία και άλλο Δημοκρατία.

Υ.Γ.: Ας μην ξεχνάμε, πως ακόμα και ο Χίτλερ -ο  διασημότερος αντι-δημοκράτης όλων των εποχών- εκλέχθηκε “δημοκρατικά”!

Απρίλιος 2012

Όσον αφορά το μπάσκετ...

Λοιπόν, εγώ συμφωνώ και επαυξάνω. Το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει να είναι ένα κλειστό κύκλωμα που αποτελείται κυρίως από άτομα που αποσκοπούν στο κέρδος, στη δόξα και στην επιτυχία αφήνοντας στην άκρη την ομάδα τους και μη λαμβάνοντας υπόψιν το βάρος που έχει η φανέλα. Είναι ποτέ δυνατόν παίκτης να πηγαίνει από τον Παναθηναικό στον Ολυμπιακό ή από τον Άρη στον ΠΑΟΚ και αντίστροφα? Αυτό υποστηρίζει τα όσα είπα. Αλλά και πάλι δεν ισχύει για πολλούς παίκτες. Το κακό είναι ότι πλέον το μπάσκετ έχει γίνει απολύτως επαγγελματικό από τις ηλικίες των 15 ετών και όταν φτάνεις στα 20-25 είναι η καθημερινότητά σου και η μόνη σου ασχολία οπότε το βλέπεις σα μια ρουτίνα και δεν μπορείς να το κοιτάξεις βαθύτερα. Για παράδειγμα, τα παιδιά που παίζουν στον Α.Σ. Παπάγου δεν αισθάνονται το μέγεθος που είχε η ομάδα και δεν καταλαβαίνουν πως το γήπεδο που κάνουν προπονήσεις τώρα, πριν 15-20 χρόνια ήταν απολύτως γεμάτο, με τους οπαδούς να απέχουν κυρολεκτικά μισό μέτρο από το παρκέ και δεν ξέρουν πως ανήκουν σε μία ομάδα που όταν ήταν στα "καλά" της ήταν από τις αγαπημένες των μπασκετόφιλων. Έτσι όλοι κοιτάνε να προβληθούν οι ίδιοι θεωρώντας την ομάδα τους κάτι σαν τον Άγιο Θωμά, τη Νίκη Αμαρουσίου, τον ΠΑΚ Χαλανδρίου και άλλες τέτοιες απλές ομάδες.  Χρησιμοποιώ αυτό το παράγειγμα γιατί ήμουν και εγώ στη θέση αυτών των παιδιών και ξέρω πως είναι.

Επομένως, πρέπει όλοι να σταματήσουμε να βλέπουμε το άθλημα με παροπίδες γιατί μπάσκετ δεν είναι ούτε ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης, ούτε ο Παναθηναικός και η Μπαρτσελόνα, ούτε το NBA. Μπάσκετ για μένα είναι τα χιλιάδες παιδιά που παίζουν στα ανοιχτά ακόμα και με βροχή (πολλά από τα οποία είναι μεγάλα ταλέντα), οι μικρομεσαίες ομάδες για τις οποίες η νίκη έχει τεράστια αξία και οι παίκτες που παίζουν ως τα 40 τους σχεδόν απλήρωτοι γιατί απλά αγαπούν την ομάδα τους.

Δε θυμάμαι πότε. Πάντως κάπου στο 2011...

Σκατά στα μούτρα σας!!!

Της τελευταίες μέρες έχω διαβάσει τόσα πολλά εξοργιστικά πράγματα που είμαι έτοιμος να εκραγώ. Ξεκινάμε:

Ο δήμαρχος της πόλης μας Γιώργος Καμίνης, αποφάσισε να ξηλώσει τα παγκάκια από την πλατεία που βρίσκετε μπροστά απ' το Δημαρχείο, ώστε να μην πηγαίνουν εκεί άστεγοι, καταστρέφοντας το χριστουγεννιάτικο, εορταστικό κλίμα. Καλύτερα να ξηλώσουμε ολόκληρο το δημαρχείο ώστε να μην μπορούν να πηγαίνουν εκεί τα κτήνη που μας κυβερνάνε λέει ο "πιτσιρίκος". Προτιμάω το δεύτερο.

Έπειτα, είδα στο "Αποκαλυπτικό Δελτίο" ότι το Υπουργείο Εξωτερικών έβγαλε στη δημοσιότητα χάρτες οι οποίοι δεν περιελάμβαναν το Καστελόριζο στην ελληνική επικράτεια! Βέβαια, μπορεί τους ξέφυγε το Καστελόριζο, δεν τους ξέφυγε όμως ΚΑΜΙΑ ολλανδική και γαλλική αποικία.

Διάβασα ακόμα, πως η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ "φούσκωσε" τα ελλείματα των δύο τελευταίων χρονιων πριν μπούμε στο μνημόνιο (2008,2009) ως εξής: "Φόρτωσαν" ανεξόφλητα χρέη των νοσοκομείων για την πενταετία 2005-2009, μόνο στη διετία 2008-2009. Θεώρησαν δηλαδή στον προυπολογισμό ως σύνηθες και φυσιολογικό, να πληρώσουμε σε δύο χρόνια αυτά που έπρεπε να πληρώσουμε σε πέντε. Έτσι, όσον αφορά τα νοσοκομεία, πληρώσαμε 2,5 φορές περισσότερα αυτά τα δύο χρόνια απ' ότι πληρώνουμε φυσιολογικά. Καταλάβατε;

Και να μην καταλάβατε δεν πειράζει αφού ακόμα πιο εξοργιστική μία πληροφορία που είδα το πρωί στον Παπαδάκη, ενώ έτρωγα, και παραλίγο να ξεράσω. Έλεγε, πως το 81,7% της 6ης δόσης θα πάει στους δανειστές μας και μόνο το 18,3% σ΄εμάς. Δηλαδή μας δανείζουν 8δις για να τους επιστρέψουμε πίσω τα 6,5!!

Τέλος, είναι ένα εξοργιστικό (πρωτότυπο) βίντεο με κάτι δηλώσεις του Πάγκαλου. Στο 2.54 λέει για τους αγανακτισμένους: sont des communistes, sont des fascistes et est sont des con. Δηλαδή: είναι κουμουνιστές, είναι φασίστες και είναι και μαλάκες.

Μόνο στο τρίτο έχει δίκιο. Μαλάκες είναι που δεν μπήκαν στη Βουλή να σε σκοτώσουν χοντρέλα.

Νοέμβριος 2011

Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός: 13-2

Το περασμένο Σάββατο, ο Ολυμπιακός "υποδεχόταν" τον Παναθηναικό στο γήπεδο Καραισκάκη. Αν νικούσε ο Ολυμπιακός θα πέρναγε πρώτος ενώ με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα ο ΠΑΟ θα παρέμενε μόνος στην κορυφή.

Το παιχνίδι φέτος διεξήχθη σε πολύ καλό κλίμα, μιας και οι οπαδοί του ΟΣΦΠ είπαν να είναι επειικής με τους παίκτες του ΠΑΟ και να πετάξουν στο γήπεδο μόνο φωτοβολίδες, καπνογόνα και καφέδες. Σε περίπτωση που νικούσαν οι "πράσινοι", θα βλέπαμε να εξφενδονίζονται πέτρες, αμάξια, καπότες και μαχαίρια, ενώ μερικοί, για να νικήσει η ομάδα τους, θα έπεφταν ακόμα και οι ίδιοι στο γήπεδο.

Μάλιστα, ο Μαρινάκης είχε συνεννοηθεί με τη NASA να πέσει ένας κομήτης γύρω στο 85' αν το σκορ ήταν υπέρ του ΠΑΟ. Ευτυχώς, κάπου εκεί βρέθηκε ο Γιάχος (διαιτητής) ώστε να σώσει το Καραισκάκης από την ολική καταστροφή.

Στο αγωνιστικό κομμάτι τώρα, ο Παναθηναικός ξεκίνησε καλύτερα και μέχρι το 25' είχε ένα γκολ και ένα δοκάρι. Έπειτα όμως, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στο παιχνίδι και αδικήθηκε από το τελικό 1-1 μιας και το δίκαιο σκορ είναι το 13-2. Στην "απόδραση" του Παναθηναικού βοήθησε πάρα πολύ ο γκολκίπερ του, ο 17χρονος Καπίνο.

Είναι αλβανικής καταγωγής και επειδή οι Ολυμπιακοί είναι ρατσιστές, κάθε φορά που έβγαιναν μόνοι τους με τον Καπίνο, αντί να βάλουν γκολ, την έριχναν πάνω του για να τον σακατέψουν.

Σε μία κίνηση "ματ" ο Βαλβέρδε γύρω στο 65' αντικατέστησε έναν μέσο με εναν επιθετικό (δε θυμάμαι ποιούς) αφήνοντας τον έλεγχο του κέντρου στο Γιάχο. Ο καράφλας τα πήγε τέλεια και βοήθησε τον Ολυμπιακό να μη δεχθεί άλλα goal και την Ελλάδα να μη δεχθεί τον κομήτη που λέγαμε παραπάνω.

Νοέμβριος 2011

Έχω μια ιδέα!!!

Προτείνω άυριο να πάμε όλοι οι μαθητές της Αθήνας  στο Σύνταγμα και να κάνουμε "ντου" στη Βουλή. Οι αστυνομία θα είναι απροετοίμαστη οπότε θα είναι σχετικά εύκολο να μπούμε μέσα. Μόλις μπούμε, θα κερδίσουμε κάτι πολύ σημαντικό.

Θα έχουμε μία ακόμα αργία! Μάλιστα, μαζί με τη 17 Νοέμβρη θα έχουμε διήμερο το οπόιο ενδέχεται να γίνεται και τετραήμερο όταν πέφτει Πέμπτη-Παρασκευή ή Δευτέρα-Τρίτη. Θα μπορούμε να πηγαινουμε και στα εξοχικά μας βρε αδερφέ!

Μάλιστα, επειδή θα πρέπει να ετοιμάσουμε δύο γιορτές θα χάνουμε διπλάσιο μάθημα για πρόβες απ' ότι χάνουμε τώρα.

Ψήστε το!

Νοέμβριος 2011

Όσον αφορά τις καταλήψεις...

Μετά από 15 μέρες κατάληψη μπορώ να έχω μία γνώμη.

Αρχικά θα συμφωνήσω με πολλούς από εσάς λέγοντας πως η κατάληψη ενός σχολείου, ενός πανεπιστημίου ή ενός υπουργείου ΔΕΝ είναι ο καλύτερος τρόπος να διεκδικήσεις κάτι. Πρώτον γιατί ΔΕΝ ακούγεσαι όσο θα ακουγόσουν άμα έκανες άλλα πράγματα. Τι πράγματα;

1. Πορείες (όχι μόνο μία η δύο, αλλά κάθε βδομάδα)
2. Μοιράσμα φυλλαδίων στον κόσμο για ενημέρωση και σωστή πληροφόρηση
3. Συνθήματα και ενημέρωη από ντουντούκες 
4. Ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία
5. Συνομιλία "τετ-α-τετ" με τον κόσμο για να μάθει τα προβλήματά μας από πρώτο χέρι

Άμα κάθε απόγευμα από τις 5 εργάσιμες της εβδομάδας κάναμε ένα από αυτά, σίγουρα θα είχαμε ευαισθητοποιήσει πολύ περισσότερο κόσμο απ' ότι με την κατάληψη.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ΔΕΝ αφήνεις ορισμένα παιδιά, που δεν πάνε φροντιστήριο  να κάνουν μάθημα (που το χρειάζονται). Έτσι σχεδόν τους στρέφεις προς την παραπαιδεία, μιας και αναγκαστικά από κάπου πρέπει να μάθουν (ειδικά όσοι πάνε τρίτη λυκείου). Η παραπαιδεία, όμως, είναι τελείως αντίθετη με τη φιλοσοφία των αιτημάτων μίας κατάληψης. Για παράδειγμα στο σχολείο μου είχαμε πανό που έλεγε "Ελεύθερη παιδεία παρά παραπαιδεία".

Εκτός από αυτούς τους δύο λόγους, σύμφωνα με τα παιδιά που ψηφίζουν "ΚΑΤΑ", υπάρχουν και άλλοι δύο λόγοι που τους παρουσιάζουν, μάλιστα, ως τους πιο σημαντικούς.

Πρώτον, λένε πως τα αιτήματα είναι μπούρδες. ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;;!!!! Πραγματικά. πότε θα υπάρχουν λογικά αιτήματα αν δεν υπάρχουν τώρα. Το ότι δε μας φέρανε βιβλία δε φτάνει; Και μόνο αυτό να ήταν, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σοβαρό. Το ότι οι γονείς μας (και σε λίγα χρόνια και εμείς) δουλεύουν σα σκυλιά και δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, δεν έχουν χρόνο για τα παιδιά τους, δεν έχουν καν ζωή δε μετράει; Και μόνο αυτό να ήταν, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σοβαρό. Το ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να πουλήσει όλη μας τη χώρα δε σας συγκινεί καθόλου;;; Και μόνο αυτό να ήταν, είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ σοβαρό.

Αν αυτά τα αιτήματα είναι μπούρδες, τότε πρέπει να αντιδράσουμε αν και μόνο αν:

1. Φορολογηθεί το σχολείο. Όποιος πηγαίνει για μάθημα θα πληρώνει ειδικό φόρο "μάθησης".
2. Δουλεύουμε 14 ώρες την ημέρα και μας δίνουν μόνο φαγητό και στέγη. Καθόλου επιπλέον χρήματα.
3. Αποφασίσει ο πρωθυπουργός να πουλήσει ολόκληρη τη χώρα μας για λιγότερο από 1$.

Ούτε τότε, όμως, θα τα θεωρήσετε σοβαρά γιατί θα σας το λέει τα βράδια ο Πρετεντέρης, ο Καψής, η Τρέμη, η Χούκλη και οι λοιποί φίλοι τους. (Δεν είναι ανάγκη να νιώσετε άσχημα που τους ακούτε. Απλά σταματήστε να το κάνετε)

Ο δεύτερος λόγος που δε θέλουν κατάληψη είναι γιατί είναι παράνομη. ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ;;;!!! Ξέρετε πόσα πράγματα που κάνει η κυβέρνηση είναι παράνομα; Το πιο απλό. Ο τρόπος που γίνεται μία σύλληψη περιγράφεται από το Σύνταγμα αναλυτικά. Δεν νομίζω να περιγράφεται έτσι:



Προσωπικά πιστεύω πως πολεμάς τον εχθρό σου με τα ίδια όπλα που σε πολεμά κι αυτός. Τα ΜΑΤ όταν τους ρίχνουν μολότοφ μένουν άπραγοι; Κάθε άλλο. Άρα κι εμείς, εφόσον καταπατάτε το Σύνταγμα, πρέπει να αντιδράσουμε και να το υπερασπιστούμε. Δείτε τι λέει το τελευταίο του άρθρο: "Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία."

Άμα δεν αντισταθούμε είμαστε και εμείς οι ίδιοι παράνομοι. Δεν έχει σημασία πως. Με κάθε μέσο λέει. Επομένως δεν είναι κακή η κατάληψη επειδή είναι παράνομη. Για μένα είναι κακή για τους λόγους που είπα στην αρχή. Δεν πετυχαίνεις όσα μπορείς και ευνοείς την παραπαιδεία.

Το ερώτημα είναι πόσοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτά που είπα παραπάνω. Εγώ προσωπικά είμαι. Αλλά από τα 330 παιδιά του σχολείου, δε νομίζω να είναι πάνω από 10. Και δεν εννοώ να πουν ότι θα τα κάνουν. Εννοώ να τα κάνουν.

(Όποιος είναι διατεθειμένος ας το γράψει στο chat ή σε σχόλιο για να δούμε πόσοι είναι. Γράψτε το ανώνυμα άμα δε θέλετε να μάθουν οι άλλοι ποιοι είστε.)

Οκτώβριος 2011

Καλλιτεχνικός οργασμός!

Ποιός είναι; Μα φυσικά η Αmita motion day. Μία λεγεώνα 16 τραγουδιστών, τραγουδιστριών και μοντέλων ένωσε τις δυνάμεις της για να προσφέρει ένα απίστευτο θέαμα στο κοινό που θα παρακολουθεί εξτασιασμένο.

Εκτός από την ακουστική ηδονή που θα αισθανθούν οι θεατές, θα παίρνουν δώρο και μία fanta (χωρίς ανθρακικό φυσικά μιας και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι ανήλικοι), μέχρι πέρυσι έπαιρναν μία amita motion αλλά δυστυχώς φέτος τα οικονομικά της δεν πάνε καλά.

Τη βραδιά θα παρουσιάσει ο Γιάννης Πρετεντέρης και γλάστρα θα είναι η Άννα Διαμαντοπούλου. Οι "καλλιτέχνες" θα τραγουδήσουν αφιλοκερδός, μιας και η είσοδος είναι ελεύθερη, δίνοντας για άλλη μια φορά το καλό παράδειγμα. Τη βραδιά θα κλείσει ο Michael Jackson, ο οποίος έπειτα θα μοιράσει και ΔΩΡΕΑΝ αυτόγραφα.

Με καλλιτεχνικούς χεραιτισμούς,
Γιώργος Παπανδρέου.


Υ.Γ.: Με την ευκαιρία της συναυλίας, θα ανακοινώσω και μερικά νέα μέτρα. Να είστε όλοι εκεί να με θαυμάσετε και να γλιτώσετε το νέο "φόρο απουσίας" που θα επιβληθεί στους απόντες.

Σεπτέμβριος 2011

Τα ΔΕΝ των μαθητών.

Μιάς και σήμερα άρχισαν τα σχολεία λέω να συμβουλέψω τους μαθητές και τις μαθήτριες για το τι δεν πρέπει να κάνουν.

Ξεκινάμε:

Δεν πρέπει να αργείτε στο σχολείο το πρωί. Πάντα θα πηγαίνετε τουλάχιστον ένα τέταρτο νωρίτερα, αφού φυσικά έχετε κάνει την πρωινή σας επανάληψη.

Δεν θα μπαίνετε ποτέ στην τάξη με το αριστερό. Αν θέλετε να πάτε καλά στα διαγωνίσματα, πάντα με το δεξί.

Δε θα πριμένετε τον καθηγητή-δάσκαλό να μπει για να βγάλετε τα βιβλία σας. Θα τα βγάλετε κατευθείαν μόλις καθίσετε στην καρέκλα.

Δε θα κάθεστε με άλλο παιδί. Μπορεί να ομιλεί ή να είναι κακός μαθητής και να σας επηρεάσει αρνητικά. Πάντα μόνοι σας.

Δε θα βγάζετε κιχ μέσα στην τάξη. Η μόνη περίπτωση που μπορείτε να ανοίξετε το στόμα σας, είναι όταν σας διατάξει ο κύριος καθηγητής να του πείτε το μάθημα.

Δε θα πηγαίνετε ΠΟΤΕ αδιάβαστοι και ούτε θα διαβάζετε στο σχολείο.

Σε περίπτωση που κάποιος μαθητής δεν έχει μελετήσει, θα ενημερώνετε αμέσως τον κύριο καθηγητή.

Δε θα έχετε πολύχρωμα τετράδια, μόνο μπλε.

Δε θα γράφετε πάνω στα βιβλία σας και θα τα τυλίξετε με αυτό το πλαστικό που δεν ξέρω πως λέγεται.

Δε θα φοράτε σκουλαρίκια.

Δε θα βάφετε τα μαλιά σας ούτε και τα νύχια σας.

Δε θα φοράτε μίνι. Άμα θέλετε μπορείτε να πηγαίνετε γυμνές, πάντως μίνι και αποκαλυπτικές μπλούχες ΟΧΙ.

Δε θα βγαίνετε διάλλειμα μετά το τέλος της διδακτικής ώρας, αλλά θα συζητάτε με τον καθηγητή σας ότι απορίες έχετε.

Δε θα φοράτε τζιν ή σαγιονάρες στη γυμνασική, αλλά σπορτέξ παππούτσια και φόρμα, ΟΧΙ μίνι.

Σε περίπτωση κατάληψης, δε θα ψηφίσετε "ΥΠΕΡ".

Άμα βγει "ΥΠΕΡ", θα αλλάξετε σχολείο.

Δε θα κοιμάστε μετά τις 21.00 το βράδυ και δε θα ξυπνάτε μετά τις 5.00 το πρωί.

Και το σημαντικότερο: ΔΕ ΘΑ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΕΡΕΤΕ ΑΝΤΙΡΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ. ΟΤΙ ΛΕΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΤΗΡΕΙΤΕ.


Ελπίζω να ακολουθήσετε τις συμβουλές μου. Φυσικά και δεν αστειέυομαι. Μπορεί να αστειέυτηκα μερικές φορές στο παρελθόν, αλλά τώρα ΤΕΛΟΣ. Τελείωσαν τα ψέματα. Άρχισαν τα σχολεία και όλοι πρέπει να βάλετε τα κεφάλια μέσα. Εκτός κι αν θέλετε να γίνετε σκουπίδια και αποβράσματα της κοινωνίας...

Σεπτέμβριος 2011

Στις 3 Σεπτεμβρίου θα είμαι στο Σύνταγμα. ΕΣΥ;

Σε αυτό το άρθρο-κάλεσμα θα προσπάθησω να γίνω ένας από τους λίγους που γράφουν κάτι για το Σύνταγμα χωρίς να αναφέρουν τις εκφράσεις «Ελάτε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας», «Κάτω η χούντα του ΠαΣοΚ!», «Ελευθερία-Δικαιοσύνη-Αξιοπρέπεια» και άλλα παρόμοια. Αυτά τα γράφουν ΟΛΟΙ και ΠΑΝΤΟΥ με αποτέλεσμα, αν και είναι σωστά, όλοι μας να τα περνάμε στο «ντούκου» και κανείς μας να μην προσπαθεί να καταλάβει από που βγήκαν και γιατί έχουν γίνει τόσο γνωστά. Όποιος θέλει μπορεί να τα σκεφτεί από μόνος του και τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως θα πάει στο Σύνταγμα.

Για μένα ο σημαντικότερος λόγος να πάει πολύς κόσμος εκείνη την ημέρα είναι άλλος. Είναι πως μετά από τρεις μήνες καθημερινών συνελεύσεων, οι Λαικές Συνέλευσεις είναι πολύ κοντά στο να γίνουν θεσμός.

Τυπικά, μπορεί να μην αλλάξει τίποτα, όμως οι Λ.Σ. κάθε πόλης μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και να επηρεάζουν, άτυπα, τα πράγματα. Τι εννοώ; Για παράδειγμα, μπορεί να αποφασιστεί από όλες τις Λ.Σ. της χώρας να μην πληρώνει κανείς εισητήριο στο μετρό μέχρι η τιμή του να πάει εκεί που θα μπορούν να το πληρώσουν και αυτοί που παίρνουν 700 ευρώ. Μετά, όταν η τιμή είναι θα είναι πλέον λογική, θα το πληρώνουν όλοι συνεiδητά.

Επίσης, μπορεί να σταματήσουν να αγοράζουν ελληνικά προιόντα ζητώντας από τους παραγωγούς να φέρουν τις τιμές τους στα επίπεδα των αντίστοιχων ξένων, και όταν το κάνουν, να αγοράζουμε μόνο ελληνικά.

Τέτοιες δράσεις φέρουν αποτέλεσμα και μας ευνοούν όλους αφού και περισσότερος κόσμος θα πληρώνει εισητήριο (που τώρα πληρώνουν λίγοι) άρα και το κράτος θα εισπράτει τα χρήματα που ξοδεύει για οδηγούς, βενζίνες κ.λπ. και οι αγρότες θα βγάζουν περισσότερα χρήματα, κάτι που θα βοηθήσει γενικότερα την αγορά αφού,για παράδειγμα, θα αγοράσουν περισσότερα ρούχα άρα δε θα απολύθουν οι υπάλληλοι από καταστήματα ρούχων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα πάρουν περισσότερα φρούτα, θα πάει καλά και το μπακάλικο και πάει λέγοντας.

Εννοείται πως δεν είναι όλα τόσο εύκολα και πως δε θα φτιάξουμε την οικονομία τόσο απλά, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα και μόνο ένα παράδειγμα δράσης.

Για να έχουν ουσία όμως όλα αυτά πρέπει οι συνελεύσεις να είναι πολύ μαζικές ώστε να εκφράζουν το μέσο Έλληνα. Οι αποφάσεις άμα δεν γίνονται πράξη από πολλές χιλιάδες ανθρώπους δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα. Πρέπει να ενωθούμε όλοι μαζί γιατί όλοι μας κινδυνεύουμε. Σε όποια παράταξη κι αν ανήκουμε, σε όποια ιδεολογία κι αν πιστεύουμε.

Φίλοι δεξιοί, μια χούφτα πολιτικών έχει αποφασίσει να χαρίσει σε ξένους τα εδάφη που με αίμα κέρδισαν οι παππούδες μας.

Φίλοι αριστεροί, οι διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών όλο και μεγαλώνει με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει το 99% υπάλληλοι και εργάτες και το υπόλοιπο 1% τα αφεντικά τους.

Φίλοι που δεν ασχολείστε με την πολιτκή και δε σας ενδιαφέφει να είστε ενεργοί πολίτες, σε λίγο καιρό μπορεί να μην έχετε να δώσετε στα παιδιά σας χαρτζιλίκι και να μην μπορείτε να τους πάρετε καινούρια παππούτσια.

Φίλοι άνθρωποι, τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται, τα ΜΜΕ μας λένε μόνο ψέματα, όσοι διεκδικούν μια καλύτερη ζωή παριστάνονται ως «αλήτες και αργόσχολοι που πάνε όλη μέρα σε διαδηλώσεις και σπάνε την περιουσία του κοσμάκη», κινδυνεύουν πολλές από τις ελευθερίες μας και η καλή ζωή έχει καταντήσει να είναι ουτοπία.

Οι λόγοι να ξεσηκωθούμε είναι πολλοί (υπάρχουν ολόκληρα βιβλία που τους αναφέρουν). Ο λόγος να είμαστε ενωμένοι είναι ένας: μόνο έτσι θα πετύχουμε και θα διώξουμε όλους αυτούς που χρόνια τώρα μας κρατάνε χωρισμένους. Όταν γίνει αυτό και έχουμε σώσει τις ζωές μας και τα εδάφη μας, θα υπάρχει χρόνος για να λύσουμε ΕΙΡΗΝΙΚΑ τις διαφορές μας.

Κλείνοντας, θέλω να πω κάτι προς όλους αυτούς τους «αγανακτισμένους με τους αγανακτισμένους». Κατηγορείτε τους «αγανακτισμένους της παραλίας», όπως τους αποκαλείτε με περίσιο χιούμορ, πως δεν είναι αληθινοί επαναστάτες γιατί «η επανάσταση δεν πάει διακοπές», αλλά αυτοί αράζουν στις παραλίες.

Όμως, το να είσαι αγανακτισμένος δεν είναι επάγγελμα και δε σημαίνει πως πρέπει να είσαι κάθε μέρα εκεί. Σημαίνει ότι απλά είσαι δυσαρεστημένος. Για να είσαι κάθε μέρα εκεί πρέπει να είσαι και συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος, αλλά δυστυχώς από τα 2.000.000 που συμμετείχαν έστω και μία φορά σε συγκέντρωση σε οποιαδήποτε πόλη, περίπου το 1% συνέχισε να πηγαίνει και το καλοκαίρι.

Αλλά φυσικά δε φταίνε αυτοί που από κάποια στιγμή και μετά δεν ξαναπήγαν, μιας και ξαναυπνωτίστηκαν από την απίστευτη προπαγάνδα των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης.

Και το ότι κάποιοι πήγαν 5 φορές στο Σύνταγμα και μετά προτίμησαν να πανε στην παραλία, δε σημαίνει πως δεν έχουν το δικαίωμα να ξαναδιαδηλώσουν, γιατί, όπως είπα, ακόμα είναι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ οι άνθρωποι που έχουν ξυπνήσει πραγματικά και οριστικά. Οι περισσότεροι είναι απλά αγανακτισμένοι.

Όταν γίνουν αγανακτισμένοι/συνειδητοποιημένοι/αποφασισμένοι θα γίνουν αυτόματα και εξεγερμένοι και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για τους «μεγάλους».

Τέλος, πολλοί λένε ότι δεν πετυχαίνεις τίποτα με διαδηλώσεις και τέτοιου είδους διαμαρτυρίες. Η ιστορία όμως τους έχει διαψεύσει. Όσο γι’ αυτούς που αναρωτιόνται το τί θα γίνει άμα φύγουν και αναζητούν εγγυήσεις τους παραθέτω αυτό το απόσπασμα από ένα κείμενο τις Λ.Σ. Μολάων.

«Καμία εγγύηση! Σου λέμε «έλα να αγωνιστούμε μαζί, να πάρουμε τη ζωή μας πίσω, την πατρίδα μας που μας ανήκει». Σου λέμε «έλα να αναστήσουμε τους προγόνους μας που έχυσαν το αίμα τους για λευτεριά και μια καλύτερη ζωή». «Έλα να φτιάξουμε όλοι μαζί το μέλλον μας τιμώντας το αίμα που έχει χυθεί και δίνοντας ελπίδα στη νέα γενιά».

Καμία εγγύηση! Όπως καμία εγγύηση δεν είχαν και οι παππούδες μας όταν αντιστάθηκαν τους κατακτητές και τους δυνάστες τους, μόνο τη βεβαιότητα του άδικου και τον πόθο της λευτεριάς, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας!

Αν δεν μπόρεσες να ενωθείς μαζί μας, αμφέβαλλες για τα κίνητρά μας έχοντας εξαπατηθεί πολλές φορές ή φοβήθηκες και δεν πιστεύεις στις δυνάμεις σου, ξανασκέψου το, έχεις τεράστια δύναμη, αν βγήκες και δεν βρήκες αυτό που ήθελες ξαναβγές με επιμονή για ένα κίνημα καθαρό από κόμματα που καλεί ανθρώπους που πιστεύουν πως χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό σύστημα που θα διαθέτει τη γνώση οικονομικών και πολιτικών επιστημόνων αλλά και τη γνώμη των απλών ανθρώπων, που μπορούν να πουν σπουδαία λόγια, ώστε να εγκαθιδρυθεί μια πολιτική που να αγκαλιάζει τον άνθρωπο και να εξυπηρετεί τις ανάγκες του και μάλιστα χωρίς σύνορα γιατί το πρόβλημα είναι παγκόσμιο.»

Επειδή πιστεύω όλα όσα έγραψα και θέλω κάποια μέρα να ζω σε έναν καλύτερο κόσμο, στις 3 Σεπτεμβρίου θα είμαι στο Σύνταγμα. ΕΣΥ;

Σεπτέμβριος 2011